ดูเมฆตั้งเค้า จากขาวน่าชม สะสมเป็นเมฆดำ
ดั่งสัญญาณย้ำเตือนเหมือน ว่าฝนจะมา
ดูใจคนซับ แบกรับอารมณ์ ถมจนเต็มบ่า
ไม่นานไม่ช้าเริ่มล้า เริ่มอ่อนแรง
เอาความเข้มแข็ง แบ่งรับมากไป อาศัยแต่ปิดบัง
ความอ่อนแอนั้นรัดขัง ไว้หลังประตู
เจ้าเมฆสาดฝน จนคลี่คลาย สลายความไม่รู้
กับสิ่งที่ยึดถืออยู่ มากมาย
* กระจกส่องย้อนเห็นอีกา แค่บางครั้งคราเห็นกระจอก
ต้องเปิดกรงออกตามซ่อกตามที่ลับตา ถึงเวลา
** ต้องยอม อนุญาตให้ตัวเองร้องไห้ สักครั้งหนึ่ง
ร้อง และไม่ห้ามอาการ ที่ขังเอาไว้
ต้องยอม อนุญาตให้ตัวเองร้องไห้ กับสิ่งใดใด
พร้อม รับอีกด้านของใจที่ถูกซ่อนเร้น
,*
ยอม อนุญาตให้ตัวเองร้องไห้
ร้อง โดยไม่ห้ามอาการใดใด
ต้องยอม อนุญาตให้ตัวเองร้องไห้
ยอม อนุญาตให้ตัวเอง เพื่อตัวเอง...