ไม่เป็นฉันอาจไม่เคยรู้
ภายนอกที่ดูว่าเพียบพร้อม
ข้างในหัวใจมันกลับหม่นหมอง
อ้างว้างว่างเปล่า
รายล้อมพร้อมสรรพกลับขาดหาย
เจอคนรอบกายกลับเปลี่ยวเหงา
ทุกคราวตื่นมากับความอับเฉา
คล้ายโดนฟ้าสาป
แต่ฉันยังคงไม่หมด หวัง
ฟ้าจะส่ง ใครสักคน ใครคนนั้น
คนที่เปลี่ยนให้วันทุกวันมีความหมาย
คนที่เติมช่องว่างที่มีในหัวใจ
คนที่ทำให้ฉันไม่ต้องไปหา
สรรพสิ่งใด ๆ ต่อไป
คนที่เป็นดั่งกวีวรรคสุดท้าย
ที่สมบูรณ์และสวยงาม
หากเปรียบฉันเป็นบทกลอน
ฉันไร้ซึ่งคำคล้อง
หากเปรียบฉันเป็นทำนอง
ฉันไร้เรื่องขับขาน
หากฉันคือรูปประดิษฐ์ที่ดูช่างงดงาม
ฉันกลับไร้ชีวา
และฉันยังคงไม่หมด หวัง
ฉันจะเจอ ใครสักคน ใครคนนั้น
คนที่เปลี่ยนให้วันทุกวันมีความหมาย
คนที่เติมช่องว่างที่มีในหัวใจ
คนที่ทำให้ฉันไม่ต้องไปหา
สรรพสิ่งใด ๆ ต่อไป
คนที่เป็นดั่งกวีวรรคสุดท้าย
คนที่จะพลิกโลกของฉันไปทั้งใบ
ฉันเชื่อว่าใครคนนั้นมีจริง