ใจสะเวินวี้วี้ อ้ายไปเกาหลีหลายปีบ่มา
ทิ้งน้องจอบส่องคองหา อ้ายลืมสัญญา ว่าสิมาขอแต่ง..
ก่อนอ้ายบินไกลจากเมืองไทยไปเกาหลี
บอกน้องรอสี่ปี สิ้นมิถุนาสิมากินดอง
หอบสัญญาใจ จำห่างไกล หาเงิน หาทอง
เข้าปีที่ห้าน้ำตาไหลนอง ถิ่มฮักสองเฮา เคยเว้าล่ะบ้อ
อ้ายเคยพะนอ คำเว้า คำจาเว้าอ่อย
หยอดคำหวานจ้อยๆ ซิมค่อยๆ ว่าฮักน้องหลาย
คือถิ่มน้องเหงา นั่งงอยซานเล้า เฝ้าทางพี่ชาย
ลืมกันล่ะติ ผู้บ่าวเกาหลีแดนไกล
เคยสัญญาฮักบ่มีเสื่อมคลาย
แต่อ้ายเงียบหายไปมิดไปหมี่
(ลำ)
คนทางพี้ พี่ลืมแล้วบ่ ลืมคำหวานล้อ เคยจ้ออ๋ออี๋
ตั้งแต่กี้บอกฮักคักหลาย ฮักคักหลาย ละล่ะฮักคักหลาย อย่าไลลืมพี่
เมืองเกาหลีมีดีหยังน้อ คือจั่งลวงตั๋วล่อ ป๋าให้คองคอย
น้องงอยซานเล้า รอผู้บ่าวกลับจากเกาหลี
ลมหนาวลมหนาวพัดมาวี้วี่ วี้วี่ละล่ะวีวี้วี่
ผู้บ่าวเกาหลีกะบ่เห็นมา
ไปหลงกิมจิ ลืมปั้นข้าวจี่แล้วบ้ออ้ายจ๋า
หรือพ้อฮักใหม่ อยู่แดนไกลบ่อ่วยคืนมา
รอจนเม็ดข้าวขึ้นรา ย้อนเปื้อนน้ำตา ถ่าอ้ายคืนโค้ง
(ลำ)
ไปหลงทางใด๋น้ออ้าย น้องถ่าดนแล้วเด้อ้าย
น้ำตาฮ่งใน ถ่าอ้ายคืนต่าว คืนต่าว คืนต่าว
ถ่าอ้ายมาเก็บข้าวขึ้นเล้า ขึ้นเล้าๆๆ
ลมหนาวต้องส่องบ่เห็น ถ่าเซ้าถ่าเย็นยังบ่เห็นอ้าย
อยากเอาข้าวขายบินไปหาพี่
ย้อนบ่าวเกาหลีมิดหมี่หายจ้อย
ตั๋วให้คองคอยบ่คืนบ้าน บ่คืนบ้าน