เวินวังนาคินทร์
หม่องนี้คือถิ่นดินแดนนาคา
ป่าคำชะโนดเคยมา
สองเราสัญญาต่อหน้าต้นเดื่อ
ผู้สาวบ้านดุง
อ้ายว่าฮักหลายบ่เปิดบ่เบื่อ
บัดอ้ายได้อ่วยคืนเมือ
ลืมฮอดต้นเดื่อเจ้าเคยสัญญา
มาเถิ่นน้องเอิ้นวอนหา
มาถอนสัญญา
บ่โทษอ้ายดอกเด้อ
กราบขอพรองค์ปู่ศรีสุทโธ
ตั้งนะโมกราบย่าศรีปทุมมา
บายศรีตั้งจับกลีบเป็นงวงงา
เอ่ยวาจาไปถึงเมืองบาดาล
ปาฏิหาริย์ให้มีจริงแหน่เด้อ
ลูกอยากเจอคนที่เคยสัญญา
บ่าวหนองหานมาเว้าหวานน้ำตาลส่า
คิดเห็นแต่หน้าอ้ายบ่มาหาเลย
สาธุเด้อศรีสุทโธยั้งกระหม่อม
ลูกขอน้อมให้ปู่เอิ้นเขาคืนมา
อย่าให้ลูกได้ยืนฟายน้ำตา
ดนปานได๋กะสิถ่าให้อ้ายคืนมาถอนคำ
จำคำเว้าบ่พ่อดอกกะเลายามแล้งหล่นร่วง
คือจั่งดวงดอกไม้มาขูถิ่มหล่นใบ
คันแม่นอ้ายได้ยินส่งทางเสียง
กลับมาเฮียงคู่กันเด้ออ้าย
เทียวทางใกล้ไหลมาพี้แน่
อย่าไปแวบ่อนเวิ้งไปนอนเทิ้งใหม่ซ้อน
(สรภัญญะ)
แก้มเอยแก้มอ่อนอ่อน
อ้ายเคยซ้อนป่อนมือบาย
ฮอดยามมื้อนัดหมาย
ไปอยู่ไสมาแหน่ถ่อน
ไปไปอยู่ไสมาแหน่ถ่อน
เสียงน้องฮ้องวอนวอนกลับมาถอนคำสัญญา
ระวังปู่โกรธา
คำสัจจาเจ้าบ่แน่
คำคำสัจจาเจ้าบ่แน่
(ไทพวน)
โอ้น้อ ขอให้อ้าย
หมายมุ่ง คืนบ้านดุงน้อโค้งต่าว
ยังมีสาวคนนี้รอถ่าอ้ายเด้อ
อย่าสิเผลอหลงส่าวไปนำผู้สาวใหม่
น้องบ่เคียดให้อ้ายพอหน่อยดอกพี่ชาย
ให้คืนมา คืนมาลาน้อกันก่อน
คืนมาลาน้อกันก่อน
(เต้ย)
วอนวอนละวอนวานเสียงก้อง
น้องอภัยให้อ้ายบ่ถือ
ตัดสายใยสัมพันธ์บ่โกรธให้กันเด้อคนขี้ดื้อ
ผู้สาวบ้านดุงบ่ถือ
แต่ย่านคำชะโนดเพิ่นถือ
แนวมันบ่คืออ้ายสิเป็นลายต่าง
ให้กลับคืนทางบ้านดุงอุดร
ส่งเสียงวอนวอนเอิ้นหาเด้อพี่
ส่งเสียงวอนวอนเอิ้นหาเด้อพี่
โอ้ยละพี่ชายเอ้ย
คืนมาแต่งน้อล่ะบายศรีขึ้น
มาแต่งน้อละบายศรีขึ้น
มาเอาคืนเด้อใจบ่ซื่อ
อย่าสิมีเวรกรรมสืบมื้อ
คนดื้อจื่อบ่จำ
พ่อแก้มอ่ำถ่ำใจดำแท้น้อ
หลายใจแท้น้อพี่ชายเอ้ย
ใจดำแท้นอ พี่ชายเอ้ย
