(Verse1) ย้อนกลับไปเมื่อสมัยฉันเป็นเด็ก
ไม่รู้จักดีพอในเรื่องจริง เรื่องเท็จ
แม่เคยเล่านิทานก่อนนอนให้ฉันฟัง
มีเจ้าชาย เจ้าหญิง มีราชรถ มีวัง
เมื่อนิทานเรื่องนั้นอวสาน
ฉันจึงเกิดศรัทธาว่าโลกนี้สวยงาม
จึงออกเดินเล่นหัวเราะร่าเริงไปในสนาม
พบเด็กอีกคน ไม่เคยเห็นหน้าค่านาม
ฉันชักชวนเขามาเล่นเจ้าชายเจ้าหญิง
แล้วเราก็จับมือกันวิ่งไปกลางหมู่นกผกผิน
สมมุติมีชุดสวยงามจากดอกกระถิน
สร้างปราสาทด้วยทราย สร้างมังกรร้ายจากโขดหิน
แต่ทันใดนั้น เมื่อเขาพบว่าฉันมีสิ่งแปลก
เขาผลักฉันล้มก่อนจะถ่มน้ำลายรด
ศรัทธาที่เคยเชื่อว่าโลกสวยงามจึงตกแตก
เมื่อเขาบอกว่าพวกตัวประหลาดมีสิทธิ์เป็นได้แค่แม่มด
(Chorus) ช่วยบอกฉันที ฉันผิดตรงไหน ก็รู้ดี ก็รู้อยู่แก่ใจ
ความจริงที่โลกมี นั้นอยู่ตรงไหน ไม่เข้าใจ อยากหนีไป
(Verse2) ฉันกลับบ้านไปเผาหนังสือนิทานทิ้ง
ไม่มีเจ้าชาย ไม่มีเจ้าหญิง
ไม่มีมังกรร้าย โขดหินคือโขดหิน
ไม่มีอัศวิน โลกนี้มีแต่กังฉิน
ไม่มีนางฟ้ามาเนรมิตยามเราเข้าตาจน
มีเพียงดอกเบี้ยธนาคารมอบให้แก่คนจน
ไม่มีตอนจบคนให้อภัยแก่ผู้ร้าย
มีแต่ในตอนสุดท้ายต้องจบด้วยเสียงปืนกล
ไม่มีคำว่ารักแท้มอบให้แก่คนอย่างฉัน
เป็นคนผิดแปลกต้องนุ่งห่มความเดียดฉันท์
ไม่มีสายลมจากเบื้องบนพัดกังหัน
ไม่มีนรก ไม่มีพื้นดิน ไม่มีสวรรค์
ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเวทย์มนต์ ไม่มีหงส์ขาว ไม่มีติ่งอะไรทั้งนั้น
เรื่องจริงมีแต่อีกาเกาะกิ่งไม้รอจิกซากศพเท่านั้น
และเมื่อหนังสือนิทานเล่มนั้น
มอดไหม้เป็นถ่านฉันเหลือแค่หนึ่งคำถามเท่านั้น
(Chorus) ช่วยบอกฉันที ฉันผิดตรงไหน ก็รู้ดี ก็รู้อยู่แก่ใจ
ความจริงที่โลกมี นั้นอยู่ตรงไหน ไม่เข้าใจ อยากหนีไป
(Bridge) รอวันที่ฉันจะเป็นฉัน ความจริงไม่สวยเหมือนดังฝัน
รอคอยให้ถึงซักวัน ให้ถึงซักวัน ที่ฉันนั้นต้องการ
รอวันที่ฉันจะเป็นฉัน ความจริงไม่สวยเหมือนดังฝัน
รอคอยให้ถึงซักวัน ให้ถึงซักวัน ให้หายทรมาน
รอวันที่ฉันจะเป็นฉัน รอวันที่ฉันจะเป็นฉัน
ความจริงไม่สวยเหมือนดังฝัน รอวันที่ฉันนั้นต้องการ
รอวันที่ฉันจะเป็นฉัน รอวันที่ฉันจะเป็นฉัน
ความจริงไม่สวยเหมือนดังฝัน รอวันให้หายทรมาน
(Verse3) ฉันเดินกลับไปสนามแห่งนั้น
แล้วพบกับเด็กคนเดิมอีกครั้ง
หันซ้ายขวาว่าไม่เห็นมีคนอื่น
ฉันเลยวิ่งเข้าไปผลักเขาตกกระดานลื่น
แล้วฉันก็ค้นพบ
นิทานเรื่องนี้มีคติสอนใจในตอนจบ
ว่าถ้าหากแก้มซ้ายเราโดนตบ
ต้องรู้จักใช้หมัดขวาโต้ตอบไม่ใช่ยอมหรือว่าหลบ
ช่างอีสป ช่างนิทาน ช่างนิยาย
โลกมันโหดร้ายแต่จะมีฉันที่ไม่ตาย
ช่างแม่มด ช่างเจ้าหญิง ช่างเจ้าชาย
ในความเป็นจริงมันมีแค่คนหรือไม่ก็ควาย
เด็กคนนั้นนอนร้องไห้อยู่กับพื้น
หันซ้ายขวาก็ยังไม่เห็นมีคนอื่น
ฉันเลยเดินไปถุยน้ำลายใส่มัน
ก่อนมองหน้าแล้วบอกให้ตอบคำถามฉัน
(Chorus) ช่วยบอกฉันที ฉันผิดตรงไหน ก็รู้ดี ก็รู้อยู่แก่ใจ
ความจริงที่โลกมี นั้นอยู่ตรงไหน ไม่เข้าใจ อยากหนีไป
(Repeat Chorus)