สุดท้ายเรื่องราวในเต๊นท์ ทุกๆโมเมนต์ เป็นแค่ภาพจำ
ท้องฟ้า ทุ่งทานตะวัน เคยมีสีสัน เหลือแค่ภาพดำ
คิดถึงรถไฟลอยน้ำ เมื่อตอนหน้าหนาว เรานั่งซบกัน
วันนี้ไม่มีอีกแล้ว ทุกอย่างจบแล้ว เธอเลือกคบมัน
เราชอบไปเดินเล่นกันที่สันเขื่อน เวลาผ่านพ้น ใจคนหมุนไป
การเดินกับฉัน มันคงเริ่มเหนื่อย เลยจูงมือเขา เดินไปยิ้มไป
ไหนพูดว่าคนนี้ รุ่นพี่ที่ทำงาน อย่าถามเซ้าซี้จู้จี้น่ารำคาญ
ไม่เคยนึกเลยว่าเธอจะทำพัง ความเชื่อใจ
ป่าสักอ่ะคือชื่อเขื่อน ไอ้ที่ป่าเถื่อนคือหัวใจเธอ
สัญญากันไว้ท้ายเขื่อน กี่ปีกี่เดือนมีกันเสมอ
เหยียบเข้าที่กลางหัวใจ เธอพาคนใหม่มายืนที่เดิม
หมดแรงจะลุกขึ้นเดิน
ลมเจ้าเอย พัดเลยละล่องไป หอบหัวใจ พัดไปไม่ยอมกลับ
ลมเจ้าปลิว พัดพลิ้วละลิ่วไป ปลอบหัวใจ ร้องไห้ไม่ยอมหลับ
เช็คอิน Pa Sak Jolasid Dam
คิด ยังคิดถึงวัน เธอเอาจมูกมาชนสะกิดแก้ม
ปากประกบกันติดแน่น ก็คิดว่าพรหมลิขิตแน่
แต่แล้วก็เป็นอดีต พอไม่สนิท ก็ไม่มีสิทธิ์แพล่ม
เราชอบไปดูแพะ มีแบ็คกราวน์เป็นเขาพระ
วันนี้ไม่ดูแระ เพราะเธอดูกับเขาละ
ฉันกลายเป็นคนแพ้ ก็ยอมรับว่าเหงานะ
และรูปที่ถ่ายกันแชะๆ อีกแป๊บๆจะเผาละ
แว้บจากวังม่วง ไปท่าหลวง ถึงท่าฤทธิ์
แล้วทุกๆอย่างก็เงียบกริ๊บ .....
บุหรี่ที่เธอสูบ รอยจูบที่เคยคิส
น้ำเสียงที่กระซิบ หรือแม้แต่เพลงในเพลย์ลิสท์
ยังสะกิดทุกประโยค สะกดจนประสาท
พอจากตามสเตป มันก็เจ็บตามลำดับ
อยากตวาดใส่กระจก อยากสบถคำหยาบๆ
และแล้วรักสลักอก ปิดฉากจบที่ป่าสัก