สะพายกระเป๋าขึ้นบ่า ปาดน้ำตาลาบ้านวันนั้น
ชื่อกระเป๋าขนฝัน ที่ข้างในมีเพียงเสื้อยืดเกงยีนส์
เป็นนกน้อยบ้านนาจนจน ต้องจากจรโบกโบยหากิน
เบื้องหลัง นั้นคือหนี้สิน ถึงน้ำตารินก็จำต้องดิ้นกันไป
หอบเอาความฝัน ดั้นด้นมายังเมืองคนเจริญ
บ้านเมืองรุ่งเรืองเหลือเกิน แต่กินข้าวบ่เอิ้นกันคือจั่งคนบ้านเฮา
*อดเอาเด้อหล่า เด้อหล่า
คำเเม่เว้าลอยมา เหม่ออยู่ข้างหน้าต่าง
หัวใจดวงอ้างว้าง กะฝืนยิ้มตื่มใจ
บอกตนไว้ ว่าสิบ่ยอมถอย
ใจลอยลอยคิดเห็นผู้คนคอยอยู่ทางบ้าน
**ปุ๋ยหว่านข้าว พ่อไปเซ็นต์ยังรอต้องใช้
ค่าน้ำค่าไฟ ค่าห้องเช่า แทบสิบืนไม่ไหว
ผู้สาว ไกลบ้าน คนนี้สู้สุดขาดใจ
สักวันฟ้าคงเห็นใจ ลูกคงทำได้ สิหอบความฝันคืนนา
***พ่อจ๋าพ่อคอยเเหน่เด้อ แม่จ๋าเเม่คอยแหน่เด้อ
ถึงแม้ต้องเจอ หนักปานใด๋ลูกบ่หวั่น
นั่งอยู่มุมห้องกอดกระเป๋าขนฝัน
วาดภาพไว้ทุกวัน ว่าพ่อแม่นั้นต้อง ซ่ำบาย
(ซ้ำ * , * * , * * * )
