รู้ตัวก็นอนบนเตียงคนเดียวอยู่ในห้อง
ห่างตรงที่ว่าในใจมันรู้สึกว่างข้างใน
ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไร
ฉันยังจำได้บนเรื่องพึ่งเกิดไม่เนิ่นนาน
เรายังเดินห้างกันไปถือกระเป๋าผ้าหนึ่งใบ
เธอยังทำหน้าสดใส
*ถ้าทุกอย่างเป็นความผิดฉัน
ฉันจะขอรับความผิดนั้น
ฉันทำอะไรให้เธอผิดหวังยังไงบ้าง
อยากให้เธอช่วยตอบแต่ไม่กล้า
จำวันเกิดของเธอผิดวัน
ด้วยพ่อแม่ของเธอกีดกัน
จดหมายรักที่เธอฉีกมัน
อย่างน้อยจะไปก็บอกอะไรบ้าง
อย่าทำเหมือนใจของฉันมันไร้ค่า…
เลยได้โปรด
เรื่องก็เป็นปีกี่เดือนกับวันเวลาวินาที (ช่วยเตือนความจำให้ฉันที)
บอกกันมาให้ฉันได้เข้าใจบ้าง
(และถ้าเธอไม่ว่า…)
ยังติดกับความทรงจำที่เธอเจ็บ
เพลงขึ้นใจที่เราเก็บ คำสัญญาที่เคยบอก (คำที่ฉันนั้นทำให้เธอรอ)
ในทุกวันที่ 27 (สัมผัสนั้นที่เธอกอด)
ช่างธรรมดาและวิเศษ (กว่าใครที่ได้พบมาก่อน)
แต่กาลเวลาไม่หวนกลับให้ฉันฉุดรั้ง เสียงน้ำตาที่กระดาษ
เสียงหัวใจที่เธอฝาก
ฉันมันโคตรไม่ดีอย่างงี้อย่างงั้น
แต่รู้ตัวอีกทีเธอก็ไป
