กูเบื่อสังคมเฮงซวย กูเบื่อผู้คนวุ่นวาย
กูเบื่อคนเห็นแก่ได้ เบื่อคนเห็นแก่ตัว
เมื่อยุคสมัยมันเปลี่ยนแปลงไป
ความดีไม่อาจจะซื้อใจใคร
คุณค่าของความเป็นคนหดหายไป ไม่เหมือนวันเก่าๆ
ยามมั่งมีเพื่อนมากมาย ทุกคนใส่ใจชีวิตแฮปปี้ดีหมด
แต่พอตอนหมด ตัดบทกูทิ้ง คือความจริงที่โหดร้าย
บทเรียนที่ผ่านมา มันทำให้กูรู้ว่าเจ็บแล้วต้องจดจำ
ว่าผลประโยชน์นั้นมันสำคัญ มากกว่าความจริงใจ
*แหละยุคที่สังคม วัดคุณค่าคนด้วยเงินตรา
ผลประโยชน์เอื้อกัน เล่ห์เหลี่ยมเท่าทัน มึงคือเพื่อนข้า
ไม่มีเงินทองไร้คนมองเห็น ไม่มีความจำเป็นต้องเข้าหา
อำนาจเงินตราเลวเสียยิ่งกว่าหมา
กลับมีหน้าตาในสังคม
โอ้จิตใจของคนไร้ซึ่งการแบ่งปัน มีแต่การแข่งขัน
นับวันยิ่งหนักขึ้นทุกวัน มันช่างเอือมระอา
**กูเบื่อสังคมเฮงซวย กูเบื่อผู้คนวุ่นวาย
กูเบื่อคนเห็นแก่ได้ เบื่อคนเห็นแก่ตัว
เบื่อคนที่มันหม้ายใจ ที่สวมหน้ากากเข้าใส่
ต่อหน้าก็ดีใจหายลับหลังเลวร้ายช่างน่ากลัว
จากนี้ขอทีอย่าพบตัดบท ตัดความรำคาญ
ที่ผ่านมากูปล่อยวางกูขอผ่าน
ยกมือขึ้นท่วมหัวอโหสิ
Solo. ซ้ำ* , **
กูเบื่อสังคมเฮงซวย กูเบื่อผู้คนวุ่นวาย
กูเบื่อคนเห็นแก่ได้ เบื่อคนเห็นแก่ตัว
เบื่อคนที่มันหม้ายใจ ที่สวมหน้ากากเข้าใส่
รู้หน้าไม่อาจรู้ใจ ลมปากปราศรัยใจเชือดคอ
จากนี้ขอทีอย่าพบตัดบท ตัดความรำคาญ
ที่ผ่านมากูปล่อยวางกูขอผ่าน
ยกมือขึ้นท่วมหัวอโหสิ
โอ.. โห้ อโหสิกรรม
โอ.. โห้ ยกมือขึ้นท่วมหัวอโหสิกรรม
