เขาจะคุยกี่คนก็เรื่องของเขา เป็นอะไรกับเขา ต้องมานั่งเสียใจ
ให้ความหวัง เขาก็ไม่เคย มีแต่เราที่คิดเกินเลยตั้งไกล
นั่งร้องไห้ เป็นบ้าอะไรนักหนา
พยายามหาเรื่องมาคุยให้สนุก พยายามคิดมุกให้เขาทำเป็นขำ
พยายามเป็นคนที่ใช่ แต่คนที่ใช่ไม่เห็นต้องพยายาม
ก็ยิ่งตอกย้ำ วันนี้มันควรหยุดได้แล้ว
ที่เขาคุยด้วยทุกวัน เพราะทักหาเขาทุกวันหรือเปล่า
เขาอาจจะแค่เหงาๆ เข้าข้างตัวเองมากเกินไปไหม
เขาตอบเฉพาะที่ถาม วันไหนไม่ถาม ก็ไม่เห็นเริ่มคุยอะไร
เหนื่อยแล้วก็พอนะใจ ไม่ไหวก็พอเถอะ
เจ็บต้องทน เพราะคนมากมาย เข้ามาทักทายให้เขาได้เลือกคุย
ยังทักไป ก็ใจสู้เกิน ไม่เคยประเมินว่าตัวเองอยู่จุดไหน
บางทีก็มีความหวัง บางครั้งก็ตอบช้า บางทีก็อ่อนล้า บางครั้งน้ำตาไหล มันท้อ ไปต่อไม่ไหว