สะตอพลัดถิ่นดินแดนนปักษ์ใต้
สู่เมืองวุ่นวายที่ใครหมายตา
หมายมั่นตั้งใจหวังใบปริญญา
จากใต้มุ่งหน้าสู่มหานคร
หลายปีผ่านไปไม่เห็นวี่แวว
หรือลืมไปแล้ววบ้านเกิดเมืองนอน
เหมือนนกบินหลา ไม่กลับคืนคอน
ทางบ้านก็วอนให้หลบมา
*น้องคงลืมโนราห์ หนังลุง เพลงบอก
เทียมไปอยู่บางกอก คงลืม แล้วผ้าถุง
น้องลืมแกงพุงปลา เทียมไปอยู่เมืองกรุง
ลืมเพลงดอกผักบุ้ง เวียนครกแล้วใช่หม้าย
,* ลืมไหรลืมได้แต่ อย่าลืมหลบบ้าน
ปีใหม่ สงกรานต์ ก็ให้หลบมาหา
ชักพระเดือนสิบ หนมต้มหนมลา
คอยน้องกานดา มาหากันมั้ง
หลายปีผ่านไปจนวันไหว้ตายาย
น้องนางเงียบหาย ไม่หลบมามั้ง
อย่างน้อยครึ่งปี ก็หลบมาสักครั้ง
พ่อแม่ยังหวัง ยังรอให้น้องหลบบ้าน
