ท่ามกลางคนนับร้อยมากมายที่เดินเข้ามา
แต่ทำไมคนที่เฝ้ารอ ยังเดินไปไกล
มีบ้างไหมในสักวัน
จะเป็นเหมือนที่วาดฝันไดัสักครั้ง
ได้แต่หวังยังไม่เข้าใจอยู่แบบนั้น
ไม่เคยมองให้ชัดไม่เคยทำความเข้าใจ
ความเป็นจริงว่าใครห่วงใยกันมากเพียงใด
คอยเก็บทนเจ็บแค่ไหน
ซ่อนเอาไว้คนเดียวไม่พูดออกไป
อยากจะโทษตัวเอง ที่ไม่รู้อะไร
ที่เคยเหมือนว่าโลกทั้งใบ
อ้างว่างเปล่าเปลี่ยวมากมายจนไม่เหลือใคร
ที่เคยเข้าใจมันไม่ใช่เลย
เมื่อได้มองเห็นเธอที่อยู่ข้างๆกัน
ไม่ว่าเกิดอะไรก็จะมีเธออยู่เคียงข้างฉัน
เพิ่งจะรู้ว่าโลกทั้งใบ
อ้างว่างเปล่าเปลี่ยวเหลือเกินถ้าไม่มีเธอ
สิ่งที่เฝ้ารอ ที่เคยตามหา
ก็อยู่ตรงนี้ อยู่เพียงแค่เอื้อมมือ
แต่ไม่เคยได้รู้
เมื่อเธอคนนี้อยู่เพียงแค่เอื้อมมือ
แต่ไม่เคยได้รู้
