อยู่ในห้องที่บรรยากาศมันดันไม่มีทางออก
คอยนั่งถามตัวว่าตายวันไหน ไม่มีลางบอก
หยิบหนังสือเล่มเดิม ที่เคยอ่านออกมายืนกางออก
ถ้าวันนี้ฉันตายฉันคงไม่ได้เห็นจางหมอก
ฉันก็ยืนอยู่ที่บางกอก ดูท้องถนนสุดสาย
สิ่งที่ฉันทำ ทำให้ศักดิ์ศรีหลุดหาย
ในใจของกูจริง ๆ ไม่ได้อยากทำ แค่จำใจ
ฉันได้แค่หวังว่าแค่ตอนจบ มีบทสรุปแสนอำไพ
แค่นายสั่งให้ทำ ไม่ต้องเถียง มึงต้องทำ
ฆ่าคนไปกี่คน ไม่ใช่หน้าที่มึงต้องจำ
ปืนของมึง ที่มันอยู่ ในกระเป๋า แล้วฆ่ามันซะ
กูถามได้แค่กับตัวเอง ทำไมต้องฆ่ามันวะ
อาชีพของกู หลาย ๆ คนที่มองว่ามีศักดิ์ศรี
พอถึงเวลาที่กูต้องฆ่าคน มีแค่ลูกน้อง สักขี
เสียกันไปเท่าไหร่กับคำว่า นายสั่งมา
กูต้องทำเพื่อคนข้างหลัง เขียนได้แค่ใบสั่งลา
กูต้องอยู่ให้ได้ แล้วบอกตัวเองว่าอยู่ไหว
ถึงแม้คนจะด่า ว่ากูเป็นคนอยู่ไหม
เพราะในความเป็นจริงมันมีแค่ สัตย์ไม่มีเสือ
ให้มันรู้กันไปความยุติธรรมไม่มีเหลือ
เพราะว่ากูต้องอยู่ให้ได้ แล้วบอกตัวเองว่าอยู่ไหว
ถึงแม้คนจะด่า ว่ากูเป็นคนอยู่ไหม
เพราะในความเป็นจริงมันมีแค่ สัตย์ไม่มีเสือ
ให้มันรู้กันไปความยุติธรรมไม่มีเหลือ
ไม่มีเหลือ แม้พยายาม สุดท้ายต้องกลายเป็นคนที่ทำร้าย
ไม่มีเหลือ แม้คนข้างกาย สลายหายไป สุดท้ายไม่เหลือใคร
ทุกหน้าที่ ทุกๆความเสี่ยง ศักดิ์ศรีกูหายไปหมด กูไม่มีเหลือ ก็ไม่มีทางเบี่ยง
เพื่อนพ้องพี่น้องครอบครัวทุกคนต้องการให้กูนั้นหนีห่าง ทำให้กูเองไม่มีทางเลือก
ทางนี้ ไม่มีทางอื่น มันมีก็มีไม่ได้ทางผีผ่าน นายสั่งให้กูเข้ามาทุบประตู
ความชั่วไม่ได้ทุกอณู ตอนนี้กูต้องอยู่ในโลงแล้วรอสัปเหร่อเข้ามาทุบตะปู
เอารูปพ่อรูปแม่มาดู ถึงเวลาฆ่าคนเหมือนเดจาวู
น้ำลายกูเองก็ไม่มีวันคาย ศักดิ์ศรีของเสือก็ไม่มีวันตาย
กูต้องอยู่ให้ได้ แล้วบอกตัวเองว่าอยู่ไหว
ถึงแม้คนจะด่า ว่ากูเป็นคนอยู่ไหม
เพราะในความเป็นจริงมันมีแค่ สัตย์ไม่มีเสือ
ให้มันรู้กันไปความยุติธรรมไม่มีเหลือ
เพราะว่ากูต้องอยู่ให้ได้ แล้วบอกตัวเองว่าอยู่ไหว
ถึงแม้คนจะด่า ว่ากูเป็นคนอยู่ไหม
เพราะในความเป็นจริงมันมีแค่ สัตย์ไม่มีเสือ
ให้มันรู้กันไปความยุติธรรมไม่มีเหลือ
ไม่มีเหลือ แม้พยายาม สุดท้ายต้องกลายเป็นคนที่ทำร้าย
ไม่มีเหลือ แม้คนข้างกาย สลายหายไป สุดท้ายไม่เหลือใคร
ไม่มีเหลือ แม้พยายาม สุดท้ายต้องกลายเป็นคนที่ทำร้าย
ไม่มีเหลือ แม้คนข้างกาย สลายหายไป สุดท้ายไม่เหลือใคร
