มีแสงดาวมากมาย ที่อยู่ตรงนั้น
ใจหวังไปเอามา หากจะคว้ามันคงต้องไป
ถึงจะหลงบางครั้ง ถึงจะแสนไกล แล้วไง
มันอาจไม่ถูกทาง แต่อย่างน้อยก็ตามหัวใจ
ยิ่งเดินยิ่งอ่อนล้า เกิดเป็นความสงสัย
สิ่งสุดท้ายมันคืออะไร มันคือที่ หวังไว้ใช่รึเปล่า
ยิ่งต้องเดิน ก็ยิ่งบอบช้ำ
แต่ยิ่งหวัง ยิ่งทําให้อยากรู้อยากเห็น
ว่าตรงนั้น มันคืออะไร
แม้ไม่รู้มีอยู่จริงไหม
หากสุดท้ายคือความว่างเปล่า
ฉันไม่เคยคิดกลัวเลย (Kowakunai)
มีพลังแสงทองที่ส่งมา
บอกให้เราก้าวไปที่ตรงนั้น
พาใจออกตามหา
โอ้ว แสงดาวมากมาย ที่อยู่ตรงนั้น
อยากขอเพียงไปเจอ
ผิดถูกก็พร้อมที่จะหลงทาง
แม้ต้องล้มกี่ครั้ง แม้ต้องช้ำเท่าไร
แต่หากว่าถูกทางก็พร้อมที่ จะก้าวไป
แต่ยิ่งเดินยิ่งอ่อนล้า เกิดเป็น ความสงสัย
สิ่งสุดท้ายมันคืออะไร มันคือที่ หวังไว้ใช่รึเปล่า
ยิ่งต้องเดิน ก็ยิ่งบอบช้ำ
แต่ยิ่งหวัง ยิ่งทําให้อยากรู้อยากเห็น
ว่าตรงนั้น มันคืออะไร
แม้ไม่รู้มีอยู่จริงไหม
หากสุดท้ายคือความว่างเปล่า
ฉันไม่เคยคิดกลัวเลย (Kowakunai)
มีพลังแสงทองที่ส่งมา
บอกให้เราก้าวไปที่ตรงนั้น
พาใจออกตามหา
ยิ่งเดินยิ่งอ่อนล้า เกิดเป็นความสงสัย
สิ่งสุดท้ายมันคืออะไร มันคือที่หวังไว้ใช่รึเปล่า
ยิ่งต้องเดิน ก็ยิ่งบอบช้ำ
แต่ยิ่งหวัง ยิ่งทําให้อยากรู้อยากเห็น
ว่าตรงนั้น มันคืออะไร
ขอไปพบคําตอบได้ไหม
หากสุดท้ายคือความว่างเปล่า
ฉันไม่เคยคิดกลัวเลย (Kowakunai)
มีพลังแสงทองที่ส่งมา
บอกให้เราก้าวไปที่ตรงนั้น
พาใจออกตามหา
