ผ่านมาดน ส่ำใดแล้ว ที่ใจเจ้านั้นจากจร
ห่างไกลใจยังฮำฮอน ผ่านหนาวผ่านฮ้อน ที่ฮักยังมั่นคง
วันคืนเดือนเลื่อนผ่าน
ฤดูกาลผันเปลี่ยนเวียนวน
เเนมเบิ่ง ใบไม้หล่น
คือจั่งบางคน ที่บ่เคยคือเก่า
หนาวเข้าแล้ง ใจแห้งเฉา
คำว่าเราที่เจ้าทำหล่นหาย
ฮอดหน้าฝนมันเหงาจนฟูมฟาย แต่ฮักยังบ่หาย
และสิเป็นแบบนี้ แม้สินานแสนนาน
แม้ว่ามันจะผ่านไปกี่ฤดูกาล
ต่อให้มันสินานน๊านนานกะสิคอย
คอยเจ้ากลับมาย่างข้างเถียงนาน้อย
หม่องอ้ายเคยจอบหลอย จูบแก้มสองปรางค์
แม้ว่าจะผ่านกี่วันเดือนปี
ท้องฟ้าสิเปลี่ยนสีฮักนี้สิบ่จาง
ยังโหยหาแต่เจ้า เท่านั้นคำนาง
สิแล้งสิฝนกะซ่าง กะสิถ่าคือเก่า
สิฮ้อนสิหนาว
กะสิบ่ เซาฮัก
หนาวเข้าแล้ง ใจแห้งเฉา
คำว่าเราที่เจ้าทำหล่นหาย
ฮอดหน้าฝนมันเหงาจนฟูมฟาย แต่ฮักยังบ่หาย
และสิเป็นแบบนี้ แม้สินานแสนนาน
แม้ว่ามันจะผ่านไปกี่ฤดูกาล
ต่อให้มันสินานน๊านนานกะสิคอย
คอยเจ้ากลับมาย่างข้างเถียงนาน้อย
หม่องอ้ายเคยจอบหลอย จูบแก้มสองปรางค์
แม้ว่าจะผ่านกี่วันเดือนปี
ท้องฟ้าสิเปลี่ยนสีฮักนี้สิบ่จาง
ยังโหยหาแต่เจ้า เท่านั้นคำนาง
สิแล้งสิฝนกะซ่าง กะสิถ่าคือเก่า
สิฮ้อนสิหนาว
กะสิบ่ เซาฮัก
