สิ้นเสียงฟ้ายังมีเสียงฝน สิ้นเสียงลมยังมีเสียงเล
สิ้นความหวังยังมีเสียงใจที่ยังคงเหลือ
สิ้นแสงดาวยังมีแสงเดือน
สิ้นใจลงไปเมื่อไรก็ยังมีคนจดจำ
ในสัจธรรมความจริง ชีวิตนี้ไม่เหมือนดั่งฝัน
อยู่ที่เราจะเข้าใจมันได้มากแค่ไหน
ผ่านพบมาเพื่อจากลา ทุกๆ อย่างย่อมแปรผันไป
มันไม่มีอะไร ที่มั่นคงยืนยาว
เดี๋ยวก็ค่ำเดี๋ยวก็เช้า เดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็หนาว
ชีวิตคนเราไม่มีอะไรมากมาย
กฎแห่งการดับสูญ
มันเป็นเรื่องธรรมดา
เดี๋ยวก็ทุกข์เดี๋ยวก็รัก เดี๋ยวก็ล้าเดี๋ยวก็แพ้
ความอ่อนแอและความเสียใจ
ทุกสิ่งเหล่านี้ มันหลีกหนีไม่ได้
อยู่ที่เราเข้าใจมันหม้าย
ในสัจธรรมความจริง ชีวิตนี้ไม่เหมือนดั่งฝัน
อยู่ที่เราจะเข้าใจมันได้มากแค่ไหน
ผ่านพบมาเพื่อจากลา ทุกๆ อย่างย่อมแปรผันไป
มันไม่มีอะไร ที่มั่นคงยืนยาว
เดี๋ยวก็ค่ำเดี๋ยวก็เช้า เดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็หนาว
ชีวิตคนเราไม่มีอะไรมากมาย
กฎแห่งการดับสูญ เกิดแก่เจ็บตาย
มันเป็นเรื่องธรรมดา
เดี๋ยวก็ทุกข์เดี๋ยวก็รัก เดี๋ยวก็ล้าเดี๋ยวก็แพ้
ความอ่อนแอและความเสียใจ
ทุกสิ่งเหล่านี้ มันหลีกหนีไม่ได้
อยู่ที่เราเข้าใจมันหม้าย ในความเป็นจริง
เมื่อในความเป็นจริงชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอน
ผ่านพบมาเพื่อจากลาก็เพื่อรักและก็เพื่อลาเท่านั้น โว้
เดี๋ยวก็ค่ำเดี๋ยวก็เช้า เดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็หนาว
ชีวิตคนเราไม่มีอะไรมากมาย
กฎแห่งการดับสูญ เกิดแก่เจ็บตาย
มันเป็นเรื่องธรรมดา
เดี๋ยวก็ทุกข์เดี๋ยวก็รัก เดี๋ยวก็ล้าเดี๋ยวก็แพ้
ความอ่อนแอและความเสียใจ
ทุกสิ่งเหล่านี้ มันหลีกหนีไม่ได้
อยู่ที่เราเข้าใจมันหม้าย ในความเป็นคน
ทุกสิ่งเหล่านี้ มันหลีกหนีไม่ได้
อยู่ที่เราเข้าใจมันหม้าย ในความเป็นจริง
