ฟ้ายามจะมีฝนพรำ
อาจจะช้ำจึงได้พรำฝนมา
ทุกครั้งที่เจ็บใจ
แต่ไม่รู้จะบอกใครก็ร้องไห้ออกมา
ร้องมันออกมาให้พอ
จะไม่ขอใครให้มาเห็นใจ
มิคิดจะจดจำ เจ็บและช้ำยิ่งกว่าใคร
เมื่อรักมาจากลา
ฟ้าฟ้ายังต้องมีฝน
เกิดเป็นคนย่อมมีเสียน้ำตา
ฝนฝนร่วงหล่นมาช้าช้า
จากดวงตาจากส่วนลึกในใจ
เหลือเพียงแต่รอยน้ำตา
อีกไม่ช้าคงจะเลือนลบไป
แล้วฝนก็จะซากลับเป็นฟ้าที่สดใส
ไม่เหมือนที่ผ่านมา
ฝนฝนร่วงหล่นมาช้าช้า
จากดวงตาจากส่วนลึกในใจ
ร้องมันออกมาให้พอ
จะไม่ขอใครให้มาเห็นใจ
มิคิดจะจดจำ เจ็บและช้ำยิ่งกว่าใคร
เมื่อรักมาจากลา
ฟ้าฟ้ายังต้องมีฝน
เกิดเป็นคนย่อมมีเสียน้ำตา
ฝนฝนร่วงหล่นมาช้าช้า
จากดวงตาจากส่วนลึกในใจ
ฟ้าฟ้าที่มีฝนเปรียบดั่งคนช้ำใจ
