ฉันนั่งมองปฏิทิน มันกำลังจะตัดไปที่หน้าถัดไป
รอวันที่จะได้กลับบ้าน
เพราะฉันรู้ดีว่าใครอยากให้ฉันกลับไป
แต่ว่าความฝันของฉันนั้นก็มีค่า
และไม่เกินปีหน้ามันจะต้องถึงหลักชัย
บอกกับคนที่บ้านว่าฉันสบายดีมาก
ถึงแม้สิ่งที่เจอตอนนี้มันอาจจะดูหนักไป
นี่แหละชีวิตของนักล่าความฝัน
เพราะว่าไม่มีใครรู้เกี่ยวกับชาติความหลัง
ชีวิตนี้มันก็เลยต้องดิ้นรน
ถึงแม้รู้ว่าวิ่งวนในเศษซากความหวัง
แต่ไม่เคยจะลืมว่าใครคอยยืนข้างๆ ฉัน
ใครที่ยืนมองฉันเติบโตจากด้านหลัง
ใครที่รักฉันแบบไม่มีเงื่อนไข
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนเขาก็ไม่คิดจะว่าฉัน
นี่แหละมันคือภาพที่ฉันได้เคยวาดฝัน
*Hook (THAOWANZ)
ฉันอยากกลับไปอยู่ที่ที่ฉันมีความสุข
ไม่อยากกังวลและทุกข์กับอะไรอีกแล้ว
ต้องการแค่สวมกอดเธอ
เธอทำให้ฉันได้เจอกับความหมายของชีวิต
ทำให้ฉันเข้าใจว่ารักแท้จริงคืออะไร
ความสุขที่มีเป็นอย่างไร
ต่อให้ต้องเจอเรื่องราวมากมาย
แต่เธอก็ยังอยู่ข้างกายฉัน
อยู่ตรงนั้นยังรอคอยฉันอยู่ที่เดิม
กับรอยยิ้มที่ยังเหมือนเดิมตลอดมา
Verse (Saran)
กูแม่งโคตรจะเบื่อกับเรื่องบนโลกเหี้ยๆ
เบื่อกับบรรยากาศที่มีผู้คนเรี่ยราด
ทำไมโลกกูมืดแม้ในเวลาเที่ยงๆ
หรืออาการที่เป็นบางทีมันอาจเรียกว่า
กูก็แค่คิดถึงตอนใช้ชีวิตเรียบๆ
ไม่ต้องรีบร้อนเหมือนกับเรือเทียบท่า
ชอบตัวเองตอนไม่มีเรื่องเครียดๆ
จะเงินกี่บาทที่หามาได้ก็ไม่สามารถเทียบบ้าน
ที่มีครอบครัวแล้วก็มีเตียง
ที่นอนที่ฉันชอบนอนกลิ้งตอนยังเด็ก
คิดถึงบุหรี่ตัวแรกที่ลอง
ในตอนนั้นฉันไม่เคยระวังเจ็บ
คิดถึงเค้กวันเกิดฉันคิดถึงวันเด็ก
คิดถึงวงโยธวาทิต คิดถึงตอนฝึกทรัมเป็ต
ไม่ต้องหาเงินไม่ต้องหาตังค์เก็บ
มันคือความเรียบง่ายที่อยู่ในความจำเด็ก
