อนิจจา วต สังขารา นี้ละเพิ่นว่ามันบ่เที่ยงแท้
เกิดขึ้นแล้วมัน กะต้องมีผันแปร ไปเป็นธรรมดา
แต่ว่าใจมันยังบ่ทันได้เตรียมพร้อม
เตรียมรับมือกับโชคชะตา กับการที่คนฮักต้องจากลา
โอ้อนิจจา อ้ายทำใจบ่ได้
ลมหายใจหล่อเลี้ยงสังขาร แต่ว่าวิญญาณของอ้ายบ่อยู่
ตั้งแต่มื้อที่อ้ายได้ฮู้ว่าเจ้าจากไป สัมผัสร่างกายอ้ายบ่เฮ็ดงาน
อายตนะของอ้ายมันปิดตาย มีแต่สังขาร แต่วิญญาณขาดหาย
บ่ทรมานปานได๋ แต่คืออ้ายตายทั้งเป็น...
เกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วดับไป บ่มีผู้ใด๋สิอยู่ค้ำฟ้า
ฟังพระเพิ่นสอน ว่ามันเป็นธรรมดา แต่น้ำตา มันบ่เซาไหล
มีแต่สังขาร แต่วิญญาณขาดหาย อ้ายย้านมื้อหนึ่งอ้ายตาย
นำเจ้าอีหลี...