อันว่าดอกไม้งาม ก็อาจมีหนามคม
เพียงครู่เชยชม หนามคมก็แทงทำร้าย
อันว่าความรักเอย เปรียบเปรยดังดอกไม้
ฉันเคยกล้ำกราย สุดท้ายก็ต้องปวดใจ
อันว่าใจของเธอ คือสิ่งที่สวยงาม
ใครต่างต้องการ ขอเคียงข้างไม่ห่างไกล
อันว่าใจฉันเอง เคยเจ็บก็จำไว้
ดูดีเท่าไร ต้องเตือนใจให้ระวัง
เจอเธอกี่ครั้ง ท่องไว้ว่าฉันไม่อ่อนแอ
แต่กลับจะแพ้ แค่เห็นว่าเธอส่งยิ้มมา
ใกล้คนแสนดีอย่างนี้ ห้ามใจไว้ได้อย่างไร
แพ้ความดีใช่ไหม ที่ฉันหวั่นไหว
ใกล้เธอมากอย่างนี้ ห้ามความรักได้อย่างไร
ก็เหมือนว่าในหัวใจ..จะแพ้ใจเธอ
อันว่าใจของเธอ คือสิ่งที่สวยงาม
เลยเกิดคำถาม ว่ามีหนามคมอย่างไร
อันว่าใจฉันเอง ก็อาจทนไม่ไหว
หากใจทั้งใจ ถูกรักของเธอทำลาย
เจอเธอกี่ครั้ง ท่องไว้ว่าฉันไม่อ่อนแอ
แต่กลับจะแพ้ แค่เห็นว่าเธอส่งยิ้มมา
ใกล้คนแสนดีอย่างนี้ ห้ามใจไว้ได้อย่างไร
แพ้ความดีใช่ไหม ที่ฉันหวั่นไหว
ใกล้เธอมากอย่างนี้ ห้ามความรักได้อย่างไร
ก็เหมือนว่าในหัวใจ..จะแพ้ใจเธอ
ใกล้คนแสนดีอย่างนี้ ห้ามใจไว้ได้อย่างไร
แพ้ความดีใช่ไหม ที่ฉันหวั่นไหว
ใกล้เธอมากอย่างนี้ ห้ามความรักได้อย่างไร
ก็เหมือนว่าในหัวใจ..จะแพ้ใจเธอ…
ใกล้เธอมากอย่างนี้ ห้ามความรักได้อย่างไร
ก็เหมือนว่าในหัวใจ..จะแพ้ใจเธอ…
