วันคืนเคลื่อนช้าลง เมื่อดวงใจมีฝนพรำ
ละอองหยดน้ำตา โปรยปรายไปตามเรื่องราว
ที่เธอวาดเขียนมัน ลงไปที่กลางหัวใจ
เวลาผ่านพ้นไป ความทรงจำไม่เคยผันแปร
แม้..จะเว้าวอนเพียงใด...หัวใจ..เธอคงไม่ย้อน...คืน
เธอเดินหายไปไกลตา
ทิ้งแค่เพียงร่องรอยของความงดงาม
ฟ้าก็ดูคร่ำครวญเมื่อความทรงจำลอยผ่านเข้ามา
ทิ้งไว้เพียงไออุ่น..บางๆ
ฟ้าครามพลันมืดลง และตัวเรายังคงทุกข์ทน
ดั่งถูกสิ่งแหลมคม กรีดแทงไปตามร่างกาย
แม้..จะเว้าวอนเพียงใด...หัวใจ..เธอคงไม่ย้อน...คืน
เธอเดินหายไปไกลตา
ทิ้งแค่เพียงร่องรอยของความงดงาม
ฟ้าก็ดูคร่ำครวญเมื่อความทรงจำลอยผ่านเข้ามา
ทิ้งไว้เพียงไออุ่น..บางๆ
เธอเดินหายไปไกลตา
ทิ้งแค่เพียงร่องรอยของความงดงาม
ฟ้าก็ดูคร่ำครวญเมื่อความทรงจำลอยผ่านเข้ามา
ทิ้งไว้เพียงไออุ่น..บางๆ
เธอเดินหายไปไกลตา
ทิ้งแค่เพียงร่องรอยของความงดงาม
ฟ้าก็ดูคร่ำครวญเมื่อความทรงจำลอยผ่านเข้ามา
คงไม่มีเธออีกตลอดกาล คงไม่มีเธออีกตลอดกาล
