หน้าชา ขาสั่น ไม่ทันคิดเตรียมใจ
ทิ้งกันง่ายดายเหลือเกิน
เขามาได้ไง เหยียบใจซะยับเยิน
ลุกยืนขึ้นเดินไม่ไหว
จบแล้วที่สร้างกันมา พังในพริบตา หมดแรงจะหายใจ
จบแล้วเธอเลือกคนใหม่ อยู่ๆก็ไป ไม่มีร่ำลา
วาดฝันด้วยกันตั้งไกล ที่เคยวาดไว้ สุดท้ายก็ไร้ค่า
ขอบคุณที่ร่วมเดินมา ขอโทษด้วยนะ ที่ยังไม่ดีพอ
ไม่มีสัญญาณ คอยเตือนให้เตรียมใจ
วูบเดียว หายไปทุกอย่าง
สร้างมาสองคน หนึ่งคนแยกกลางทาง
ให้เดินแค่ลำพังยังไงไหว