ค่ำคืนที่ฝนพรำ
เหงาจนเหน็บหนาวใจ
พี่เอยอยู่หนใด รักเคยเคลียคลอ
เสียงเธอที่หายใจ เสียงใจที่ระรัว
ไร้อาภรณ์คุ้มตัว เหลือเพียงเราสอง
มอบไออุ่นรัก ด้วยกายแนบชิด
ผ่านคืนมืดมิด ด้วยจุมพิษที่หลอมละลาย
ผลัดเปลี่ยนเร่งเร้า หยาดเหงื่อรินไหล
มือจับมือไว้ ปล่อยใจล่องลอยไปให้แสนไกล…
คิดเพียงแค่คิดไป คิดถึงด้วยเหงาใจ
คิดจนเรียกหาไป ด้วยใจที่คร่ำครวญโหยหา
ได้โปรดจงเห็นใจ ได้ยินคนเหงาใจ
ได้เพียงเรียกหาไป ได้โปรดมาหาหน่อยเถิดหนา…
ลาลาลาลา…
คืนไร้ดวงดาวที่ทอประกาย
ไร้คนที่จะโอบกอดใจ
ไร้เรียวแรงและไร้ความหมาย
คืนไร้ดวงดาวที่ทอประกาย
ไร้คนที่จะโอบกอดใจ
ไร้เรียวแรงและไร้ความหมาย
มอบไออุ่นรัก ด้วยกายแนบชิด
ผ่านคืนมืดมิด ด้วยจุมพิษที่หลอมละลาย
ผลัดเปลี่ยนเร่งเร้า หยาดเหงื่อรินไหล
มือจับมือไว้ ปล่อยใจล่องลอยไปให้แสนไกล…
คิดเพียงแค่คิดไป คิดถึงด้วยเหงาใจ
คิดจนเรียกหาไป ด้วยใจที่คร่ำครวญโหยหา
ได้โปรดจงเห็นใจ ได้ยินคนเหงาใจ
ได้เพียงเรียกหาไป ได้โปรดมาหาหน่อยเถิดหนา…
ลาลาลาลา……
