เธอฉันมีอาการที่ไม่รู้ต้องเรียกมันแบบไหน เจอหน้าเธอทีไรมันก็ยิ้มโดยอัตโนมัติ
เธอว่าก็ไม่โกรธ เธองอแงฉันก็เป็นที่พัก แล้วก็หวงมากๆไม่อยากให้ใครมาใกล้กับเธอ หรือว่าเธอเป็นใครเสกคาถาอะไรกับใจฉัน ทำฉันพิศวาสในทุกครั้งที่ฉันได้มอง
ปฏิกิริยาใจสั่นดั่งเป็นหมาเจอเจ้าของหัวใจ
ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสวยวันสวยคืน มองก็ยิ่งสวยทุกคืนทุกวัน ยังเขินทุกครั้งที่เธอยิ้ม เขินทุกครั้งที่กอดกัน เหมือนดั่งเพิ่งเจอกันเมื่อวาน
ในทุกคืนจะนอนไม่อยากกอดหมอนเพราะมันแค่อุ่นกาย จะให้สบายใจกอดอะไรไม่เท่ากอดเธอ เธอชอบชมตัวเองว่าเธอสวยให้ฟังเสมอ หลงตัวเองไปเถอะ เพราะฉันก็หลงแค่เธอเหมือนกัน