ก็หลงเชื่อคำที่อ้ายเคยบอก
บ่ฮู้ว่าหลอกคิดว่าจากใจ
ได้ฟังถ้อยคำยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ว่าคนที่ใช่ของอ้ายนั้นคือตัวเรา
แต่เมื่อสองเฮานั้นต้องไกลห่าง
ฮักมาจืดจาง บ่เหมือนคือเก่า
อ้ายไปมีคนที่ใกล้กว่าเรา
ตำแหน่งของเขา มาแทนที่คนที่ใช่
* คนที่ใกล้กว่า คนที่ใช่กว่าจึงกลายเป็นเขา
คนที่ต้องเศร้ากลายเป็นเราไปได้
คนที่ใช่กว่าคนที่ใกล้กว่า อ้ายจึงหวั่นไหว
แค่ลมพัดผ่านพลิ้วไกว หัวใจอ้ายก็เปลี่ยนทาง
ก็เจ็บเสียจังความหวังพังราบ
อ้ายคงบ่ทราบว่าน้องใจพัง
คนที่เคยใช่กลายเป็นคนจาง
เพราะอ้ายคนกลาง วางตัวให้เขามาแทน
(ซ้ำ * )
