ปวดใจในคืนและวันที่มันยังหวั่นไหว
ลืมจะลืมยังไงเมื่อยังต้องเห็นกัน
รู้ดีแก่ใจว่าทางของใครของมัน
จบคือจบ คือฉันเข้าใจ…
แต่ยิ่งต้องใกล้ยิ่งเห็นภาพเรากับความหลัง
วนเข้ามาทั้งๆที่ควรต้องหายไป
แล้วต้องทำเหมือน ว่ามันไม่มีอะไร
เจ็บต้องเก็บในใจทุกครา…
ความจำเป็นที่เราต้องมาพบกัน
ไม่ได้มีใครต้องการกลับมา
จบแล้วจากถ้าหากไม่เห็นคงดีกว่า
อาจลืมได้นานแล้วว่าได้เคยรักใคร…
ใจฉันยังคงพัง ถ้ายังคงเจอ
เพียงสายตาของเธออยู่ตรงนั้น
มีแค่ความรู้สึกที่ทรมาน
มันคุ้นเคยทุกอย่างแม้แต่แค่เสียงเธอหายใจ...
พยายามให้เลือน ให้ลืมซ้ำๆ
มันก็ยังคงจำไม่จางหาย
ถ้าต้องเจอกันอยู่ตราบจนวันตาย
คงไม่มีทางไหนให้ออกมา...
แค่เพียงนาทียังนานแสนนานกับใจนี้
ใจบางคนบางทีลบได้ไม่เท่ากัน
เว้นให้อยู่ใน ระยะที่ใจไม่สั่น
ต่างคนต่างกดดันแต่รู้ว่า...
