ท้องฟ้ามืดลง ท้องฟ้ามืดลง แม่โขงหลับไหล
แสงดาวพราวพลาย
ห่มอ้าย และขวดเหล้าขาว
หลายปีมาแล้ว ที่บ่ได้พ้อหน้าสาว
อ้ายคิดฮอดเจ้า ผู้สาวไซยะบุลี
หลังเฮาพบกัน งานพระธาตุหลวง
ใจอ้ายเป็นป่วง คิดฮอดแต่หน้าคนดี
ผู้บ่าวเชียงคาน หลงฮักหลานจุฬามณี
อยากพ้อหน้าเจ้าเต็มที
บ่มีทางออกให้ใจ
นั่งกอดเหล้าขาว
ฮ้องเอิ้นสาว อยู่ริมฝั่งโขง
เบอโฉมยง ก็ยังคงติดต่อบ่ได้
กี่เจ็บกี่เหงา ได้ความเมา
ประทังหัวใจ
ฝากเสียง ไปฮอดฝั่งซ้าย
ว่าอ้ายคิดฮอด เจ้าเด้อ
ท้องฟ้ามืดดำ เสียงฟ้าคำราม
ฟ้าคงเอ่ยถาม ทำไมถึงไม่ลืมเธอ
เเสงดาวเลื่อนหาย แต่ใจยังคงละเมอ
เรียกหา แต่คำว่าเธอ
จนเผลอหลับข้างขวดเปล่า
นั่งกอดเหล้าขาว
ฮ้องเอิ้นสาว อยู่ริมฝั่งโขง
เบอโฉมยง ก็ยังคงติดต่อบ่ได้
กี่เจ็บกี่เหงา ได้ความเมา
ประทังหัวใจ
ฝากเสียง ไปฮอดฝั่งซ้าย
ว่าอ้ายคิดฮอด เจ้าเด้อ
ท้องฟ้ามืดดำ เสียงฟ้าคำราม
ฟ้าคงเอ่ยถาม ทำไมถึงไม่ลืมเธอ
เเสงดาวเลื่อนหาย แต่ใจยังคงละเมอ
เรียกหา แต่คำว่าเธอ
จนเผลอหลับข้างขวดเปล่า