ฉันพึ่งเข้าใจตอนได้อยู่บนรถไฟเหาะ
ว่าความรู้สึกมันคงไม่ต่างกับชีวิตจริง
ที่ยิ่งได้ขึ้นไปสูงเท่าไหร่ยิ่งได้มองเห็นในมุมไกลๆ
มันทำให้ฉันรู้สึกดีเหมือนฝัน
ช่างต่างจากตอนที่รถไฟเริ่มจะทิ้งตัว
เพราะว่าฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันกลัวมันจะเป็นอย่างไร
ถ้าตอนตกลงไปคงจะต้องเจ็บและคงทนไม่ไหว
แต่เป็นเพราะเธอ ที่ทำให้ฉันเข้าใจ
มีเรื่องดีก็ต้องมีเรื่องที่ร้าย
มันเข้ามาเพื่อจะผ่านไปเป็นธรรมดา
ไม่ต้องกลัวในวันที่เธอเสียใจ
เพราะมันไม่ใช่วันสุดท้ายมันเข้ามาแค่ชั่วคราว
ไม่นานมันจะจางหายไป
ฉันก็พึ่งเข้าใจตอนได้อยู่บนรถไฟเหาะ
ว่าการได้ร้องตะโกนเพราะว่ากลัว
มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดไม่แปลกอะไร
เธอไม่ต้องเก็บไว้หยุดความคิดว่าเธอนั้นต้องเข้มแข็ง
แค่อยากให้เธอนั้นเข้าใจว่า
มีเรื่องดีก็ต้องมีเรื่องที่ร้าย
มันเข้ามาเพื่อจะผ่านไปเป็นธรรมดา
ไม่ต้องกลัวในวันที่เธอเสียใจ
เพราะมันไม่ใช่วันสุดท้าย
มันเข้ามาแค่ชั่วคราว
ไม่นานมันจะจางและหายไป
มันจะค่อยๆ จางและหาย
มันจะค่อยๆ เลือนและหาย
เธอจะไม่เป็นอะไร
ต่อให้เหนื่อยแค่ไหน
มันจะค่อยๆ จางและหายไป
มันจะค่อยๆ เลือนลบไป
ทุกความรู้สึกมันต้องมีวันหมดไป
อยากให้เธอนั้นมั่นใจ
ว่าต่อให้มันจะเป็นอย่างไร
แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไปและเป็นแค่เมื่อวาน
ไม่ต้องกลัวถ้าเจอกับวันที่เสียใจ
มันไม่ใช่วันสุดท้าย
มันเข้ามาแค่ชั่วคราว
ไม่นานมันจะจางหายไป
ฉันพึ่งเข้าใจตอนได้อยู่บนรถไฟเหาะ