ที่หัวใจเคยดื่มด่ำคือแผ่นน้ำและฟ้ากว้างใหญ่
เสรีไม่ต้องติดชีวิตที่เจอ
แต่นี่เหมือนใจโดนจองจำ ตอกย้ำทุกยามเรื่อยไป
เฝ้าคะนึงอยู่ถึงแค่เพียงแต่เธอ
เธอผู้มาคว้าดวงใจ
เรียกฉันไปอยู่ท่ามกลาง
น่านน้ำที่ไร้แผนที่นำ โพ้นทะเลผืนทราย
ความมืดโหมกระหน่ำ เกือบจะล้มจนคว่ำ
จนเธอนั้นช่วยนำให้ก้าวข้ามภัย
และแม้ฉันยืนที่ฝั่งน้ำ ยังหลงวนเวียนวุ่นวาย
ในน่านน้ำไร้แผนที่นั้น ขอเจอกันอีกได้ไหม
เฝ้าพะวงเรื่อยไป เธออยู่ที่ไหนเป็นใครนี่เออ
ท่วงทำนองยังก้องในหัวไม่จาง
โถมซัดทั้งหัวใจยิ่งกว่าถูกคลื่นในคืนที่เจอ
เห็นเป็นเพียงแค่เงาในยามรุ่งสาง
โอ้ ลืมเช่นไร ฉันไม่อาจตัดใจลืมเธอ
น่านน้ำที่ไร้แผนที่นำ อ้างว้างไร้คนย่างกราย
ได้สบตาสุกสว่างบนขอบฟ้าเลือนราง
เธอคอยเฝ้าไม่ห่างอยู่ที่ข้างใจ
ยังคงตั้งตารอริมฝั่งน้ำ ตรงนี้ที่เธอหลบหาย
มีเพียงเสียงกังวาน ที่ขานเรียกให้ไปถึง
น่านน้ำที่ไร้แผนที่นำ ที่ฉันมีเธอข้างกาย
แล้วที่ไหนใต้ฟ้าที่จะได้พบหน้า
ไม่มีแผนที่ช่วยพา ต้องหาไป
และแม้เกลียวคลื่นเซาะฝั่งน้ำ แต่ฉันมั่นคงไม่คลาย
หากชีวิตต้องจบ ก็ต้องพบเธอไม่ว่าจะแสนไกล
น่านน้ำที่ไร้แผนที่ กลับมาที ได้ไหม
