อยู่ในห้องนอน ยังคงเฝ้ารอ
ให้เวลา สลายรอยน้ำตา
ยังคงเหมือนเดิม ที่เราคุ้นเคย
แต่เตียงนอนว่างเปล่า
จ้องมองเพดานกับดวงดาว
อยากจะลืมเรื่องราวที่ผ่าน
รองเท้าคู่เดิมที่ขาดยังเก็บไว้
กับข้อความที่ไม่เคยเก่า
เวลาที่เป็นของเราเวลานั้น
ปลอกหมอนกับรอยน้ำตา
คืนวันที่เราจากมาอยู่แสนไกล
อยากนอนแล้วลืมทุกอย่าง
อยากลืมภาพเธอเลือนราง
ให้มันลบเลือน
เป็นเพียงภาพเลือนและหายจางไป
อยู่บนชั้นวาง หนังสือที่เธอให้มา
กระดาษเปียกรอยน้ำตาอยู่ในนั้น
ข้อความข้างในเหมือนเก่า
เปิดดูไม่เจอเรื่องเรา
มีเพียงคำลา กับเธอที่ไม่ย้อนมาอีกแล้ว
