วันผ่านวันเป็นฉันจนวันนี้ ทุกเรื่องทุกอย่างจะร้ายดี
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นไง ฉันก็ยังต้องเดินไป
ไม่มีใครอาจรู้วันพรุ่งนี้ จะเกิดอะไรจะร้ายดี
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นไง รู้แค่ฉันยังไหว
เดินตามความฝันเมื่อตั้งแต่ครั้งยังเด็ก
กระสุนแห่งความจริงพุ่งเข้ามายิงไม่รู้กี่ครั้งที่เจ็บ
ไม่คาดหรือหวังทุกสิ่งที่ทำให้มันประสบสำเร็จ
รู้แค่วันที่ล้มต้องเดินต่อ กูแค่ต้องก้มทำแผลให้เสร็จ
โหยหาการจะบินไปจุดสูงสุด
พึ่งรู้ในตอนบินว่าความจริงไม่มีหรอกสูงสุด
ความคาดหวังมันเหนี่ยวรั้งเราจนไร้ศูนย์ผูก
และพึ่งมาเห็นค่าการพร้อมหน้ากินข้าวที่หุงสุก
ปาดเหงื่อ เมื่อเจอสิ่งที่ไม่ได้อยากเผชิญ
ผู้คนเยาะเย้ยหยัน เสียงขำขันเป็นสิ่งที่เราต้องเมิน
บนความจริงไม่มีค่า หากว่าไม่มีเงิน
แต่ลืมดีใจไปว่า มีแขนขาไขว่คว้าให้ก้าวเดิน
เวลามันผ่านไปเร็วจนบางทีก็ลืมคิด
ทุกวันตื่นมาทำไมเพื่อหายใจสู่การไม่มีชีวิต
เพราะปลายทางไม่ตาย ตัวเหมือนสมการคณิต
และการไม่รู้พรุ่งนี้คือข้อดีที่มีรสชาติชีวิต
วันผ่านวันเป็นฉันจนวันนี้ ทุกเรื่องทุกอย่างจะร้ายดี
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นไง ฉันก็ยังต้องเดินไป
ไม่มีใครอาจรู้วันพรุ่งนี้ จะเกิดอะไรจะร้ายดี
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นไง รู้แค่ฉันยังไหว
เมฆหมอก พิษฝน ฝุ่นควัน มันดำเหมือนใจคน
ในเมืองที่รายล้อมด้วยแสงไฟทำไมใจมืดมน
ตัวคนเดียวโดดเดี่ยวกัดฟันดิ้นรน
ไม่ได้คาดหวังจะรวย แต่ก็ไม่อยากที่จะกลับไปจน
ตอนเด็กอดอยาก แต่ก็สุขใจ
ไม่ได้กินตามใจปากแต่คนที่บ้านทุกคนก็ห่วงใย
ยายดุ แต่ว่าดุแบบจริงใจ
ต่างจากคนที่พูดดี แต่ลับหลังเค้าเอาแต่ใส่ไฟ
พื้นมันราบ โลกมันกลม แต่ว่าสังคมมันเหลี่ยม
ในวันที่ไร้ประโยชน์ หมดเงิน ผู้คนก็มักจะเปลี่ยน
อย่าฝากใจไว้กับคนโบราณบอกว่ามันเสี่ยง
ไม่เหมือนกับหมากับแมวที่รักเจ้าของไม่เคยเปลี่ยน
ใครจะรู้ว่าวันพรุ่งนี้เราอาจตาย
หมอดูที่เค้าว่าแม่นก็ไม่เห็นแม่นเลยสักราย
ชีวิตไม่ต้องการหาความหมาย
แค่หาความสุขแล้วเสพสุขก่อนตาย
วันผ่านวันเป็นฉันจนวันนี้ ทุกเรื่องทุกอย่างจะร้ายดี
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นไง ฉันก็ยังต้องเดินไป
ไม่มีใครอาจรู้วันพรุ่งนี้ จะเกิดอะไรจะร้ายดี
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นไง รู้แค่ฉันยังไหว
