เมฆต่ำยามมื้อแลง ตะเว็นสาดแสงฟ้าแดงยามค่ำ
นกเอี้ยงเคียงคู่บินต่ำ บินข้ามลำน้ำยามคืนกลับรัง
จักจั่นร้องขับขาน ส่งเสียงประสานแว่วหวานขานดัง
ม่วนหลายยามได้ฟัง มีสุขทุกครั้งยามได้มานั่งท้องนา
โอ โอ้ว โฮะ โอ ล่ะหนา
เมื่อยล้ามาจากเมืองใหญ่ ไปขายแรงกายอยู่ในเมืองฟ้า
อดทนขยันฟันฝ่า เพื่อแลกเงินตราหากินไปวันๆ
แข่งขันกับวันเวลา ตื่นเช้าขึ้นมาฟ่าวไปทำงาน
ดิ้นรนในเมืองหมอกควัน สู่อยู่อีสานบ้านเฮาบ่ได้
ตัดสินใจกลับคืนบ้านนา โบกมืออำลาเมืองฟ้าวิไล
มานั่งกินข้าวสุกใหม่ คุ้ยลาบไก่ลวกผักกะเดา
มาอยู่ใต้ฟ้าอีสาน ดินแดนสวรรค์ของคนอีสานบ้านเฮา
พ่อแม่ผู้แก่ผู้เฒ่า คอยถ่ามูเฮาหวนคืนบ้านนา
โอ โอ้ว โฮะ โอ ล่ะหนา
กลับมาอยู่แบบพอเพียง
ปลูกผักข้างเถียงเลี้ยงกบเลี้ยงปลา
บ่ต้องดิ้นหาเงินตรา
อยู่ตามประสาชาวนาชาวดิน
ทำกินบนแผ่นดินอีสาน
บ่ต้องไกลบ้านเป็นแรงงานพลัดถิ่น
พอเพียงพออยู่พอกิน
จนกว่าชีวินจะสิ้นไปจากอีสาน
โอ โอ้ว โฮะ โอ ล่ะหนา
โอ โอ้ว โฮะ โอ ล่ะหนอ