จันทร์ข้างแรมคืนนั้นเราได้สุขอุรา
ตอนที่ตาเรายังคงจ้องมองตา กัน
ครั้งที่เราเคยได้อิงเคยได้ครอง แนบกลิ่น
กายและใจเราได้เคียง
ยามนิทราแนบอิน
วันเป็นเดือนเหมือนว่าเร็ว
คล้ายในตอนจูบเธอ
ฉันก็นึก ฉันก็เผลอ คิดว่าเธอจะมองกลับมา
เฝ้าแต่มองนาฬิกามันยังคงหยุดอยู่ที่เดิม
ใจยังจมเอาแต่พัง เอาแต่คิดถึงเธอ
โอ้ดวงใจของฉันเจ้าอยู่แห่งไหน ไยไกลเหลือเกิน
ไยจึงปล่อยให้ฉันคอยไยจึงปล่อยให้รอนาน
ฉันยังรอที่เดิมที่เก่าตรงนี้ตั้งแต่เมื่อวาน
ไม่เคยไปไหน ไม่เคยอยากไป สักที
