เคยสบตากัน เมื่อวันเราเคย
เคียงคู่
ตอนนี้ไม่รู้ ว่าเธอสบตากับใคร
ถึงรักเธอมาก แต่เป็นความสุข
ให้เธอไม่ได้
จึงยอมรับในเงื่อนไข ที่ขอให้
เราเลิกกัน
ล้วงเลยเนินนาน ใจฉันก็ไม่
เปลี่ยนแปลง บ่วงกรรมหรือ
สวรรค์แกล้ง สาบให้ใจ
อาลัยแค่เธอ..
ยังจดยังจำ ทุกๆยาม
ในความเป็นเธอ แต่บอก
ตัวเองเสมอคนอย่างฉัน
เป็นได้แค่ไหน
*ถึงรักสุดใจ แต่เธอมีไว้
ให้แค่คิดถึง
แค่คนเคยซึ่ง แต่ไม่ควร
ได้เป็นเจ้าของ
ได้แค่เคยรัก แต่ต่อจากนี้
ไม่ควรแตะต้อง
เข้าไปให้เธอมัวหมอง
คุนเคืองกับเจ้าของใจ
ถึงรักแค่ไหน ก็เป็นคนใช่
ไม่ได้อยู่ดี
ที่ต้องจากกันวันนี้
เกิดจากฉันมันดีไม่พอ
คนที่คู่ควร จึงควรได้พา
เธอเดินไปต่อ
ทำได้แค่คิดถึงพอ
คนอย่างฉันมีสิทแค่นั้น..
