ทนอ้ายบ่ไหว แม่นบ่จึงขอเลิกกัน
ลองแยกกันไปทางไผทางมัน
เผื่อว่าอะไรจะดีขึ้นมา
ความฮักของอ้าย มันกินแทนข้าวบ่ได้น้องว่า
คั่นอ้ายฮักน้องปล่อยน้องไปสา
อย่าเสียเวลาคบกันต่อไป
น้องเก็บกระเป๋า ออกจากห้องเช่าที่เราเคยนอน
เสื้อผ้าเก่าๆ ผ้าห่ม มุ้ง หมอน คืออนุสรณ์ที่น้องถิ่มไว้
เว้าหยังบ่ออกหม่นอยู่มุมห้อง กุมหัวร้องไห้
ตั้งแต่มื้อนี่สิมีผู้ใด๋ อยู่เป็นยาใจห้องนอนคนจน
* น้องทนบ่ไหว กับแฟนรายได้เดือนสามพันกว่า
พากินแต่ต้มมาม่า อย่างดีข้าวแกงร้านข้างถนน
บ้านก็ต้องเช่า ข้าวก็ต้องซื้อ ใครหรือจะทน
เพียงพอแล้วหล่ะเหตุผล ที่ขอแยกทางบ่ว่าหยังดอก
ผมที่ติดหมอน และกลิ่นน้ำหอมติดบนผ้าห่ม
อ้ายขอเก็บไว้กอดหอมดอมดม เยียวยาแผลใจที่มันช้ำชอก
ไปสาน้องหล่า อย่าหัวซาอ้ายผู้ชายกิ๊กก๊อก
ค่าห้องน้องยังต้องช่วยออก
ที่เจ้าหอบผ้าแล่น มันก็สมควรแล้ว
(ซ้ำ *)