บ่ว่าเจ้าดอก ที่เจ้าสิบอกลา อ้ายเข้าใจอยู่ว่า มันห้ามกันบ่ได้
ฝนสิตกคนสิถิ่ม สิให้ห้ามแนวได๋ จั่งได๋ๆ กะต้องเป็นไปตามนั้น
มันเป็นกฏเกณฑ์ของธรรมชาติ มีพบกันสุดท้ายกะต้องจาก
มีสมหวังสุดท้ายกะต้องพลัดพราก มีเริ่มต้นมันกะต้องมีมื่อจบ
ห้ามฟ้าห้ามฝนห้ามคนสิไป ห้ามบ่ได้ใจเจ้าบ่ต่าวคืนมา
แม่นอ้ายสิเอาหัวใจไปบ๋า กราบตีนกอดขารั้งไว้กะบ่อยู่
บ่อาจฝืนกฏธรรมชาติ ต้องยอมแพ้ไปแบบไร้ทางสู้
ฮักกันด่นๆเด้อสู ส่วนกูสิเจ็บเอง
บ่อาจสิฝืนกฏเกณฑ์ บ่อาจสิยื้อความฮัก มีฮักกะเบิ้ดฮักเป็นเรื่องธรรมดา
คนที่ตายไปแล้วบ่อาจสิฟื้นคืนมา คือใจเจ้านั้น ที่มันเบิ้ดฮักอ้าย
ห้ามฟ้าห้ามฝนห้ามคนสิไป ห้ามบ่ได้ใจเจ้าบ่ต่าวคืนมา
แม่นอ้ายสิเอาหัวใจไปบ๋า กราบตีนกอดขารั้งไว้กะบ่อยู่
บ่อาจฝืนกฏธรรมชาติ ต้องยอมแพ้ไปแบบไร้ทางสู้
ฮักกันด่นๆเด้อสู
ห้ามฟ้าห้ามฝนห้ามคนสิไป ห้ามบ่ได้ใจเจ้าบ่ต่าวคืนมา
แม่นอ้ายสิเอาหัวใจไปบ๋า กราบตีนกอดขารั้งไว้กะบ่อยู่
บ่อาจฝืนกฏธรรมชาติ ต้องยอมแพ้ไปแบบไร้ทางสู้
ฮักกันด่นๆเด้อสู ส่วนกูสิเจ็บเอง
ฮักกันหมั่นแก่นเด้อสู ส่วนกูสิเจ็บเอง