ต้องเสี่ยงชะตา มาเป็นทหาร
เพื่อตอบแทนคุณชาติสักครั้ง
แต่ชีวิตจริง เพียงขี้ข้านาย
จากนักรบเป็นคนรับใช้
บางวันกลายเป็นกระสอบทราย
บอบช้ำแทบตาย ทำไปเพื่อใคร
ต้องออกเดินทาง
จากบ้าน มาไกล
เพียงเพราะกระดาษในไหใบนั้น
รับใช้ พวกท่าน
เปรียบดั่งทาศ ไม่ปาน
ประโยชน์อันใด ที่ทำเพื่อชาติไม่เห็น
มันเรื่องจำเป็น หรือเป็นเรื่องของงบประมาณ
กี่ปีก็มีแต่มาผลาญ อีกกี่ชาติไฟใต้จะเย็น
หยิบโดนใบแดง เลยได้เล่นบทเป็นทหาร
นายพาไปอยู่ที่บ้าน เป็นแรงงานใส่คอมแบท
ข้าวของเครื่องใช้ไม่เคยผ่านมาตรฐาน
เงินทอน ก็อันตระทาน
ส่วนต่างเป็นล้านไม่มีใครเห็น
เป็นนายเป็นท่านคนที่บ้านคงภูมิใจ
นั่งอยู่บนความชิบหาย บรรลัยของราษฎร
ต้องเสี่ยงชะตา มาเป็นทหาร
เพื่อตอบแทนคุณชาติสักครั้ง
แต่ชีวิตจริง เพียงขี้ข้านาย
จากนักรบเป็นคนรับใช้
บางวันกลายเป็นกระสอบทราย
บอบช้ำแทบตาย ทำไปเพื่อใคร
เพียงแค่สวมหัวโขนไว้บนกายหยาบ
แล้วชี้ว่ากูคือพลทหาร
ทั้งกดทั้งขี่แบบไม่เคยอายบาป
ใช้งานเยี่ยงทาสอย่างคนกับหมา
นี่หรอว่ะศักดิ์ศรีของนักรบไทย
แบกปืนข้างบ่าไว้เคียงกาย
ถ้ามึงอยากเติบโตมีหน้ามีตา
มึงต้องมีปากไว้เลียนาย
มึงต้องพร้อมที่จะเช็ดตีน
ถ้ามึงไม่ทำจะโดนเช็คบิล
หน้าที่กูคือรับใช้ชาติกูไม่ใช่ขี้ข้า
นี้คือข้อเท็จจริง
คือเสียงของราษฎรที่เบื่อผู้มีอำนาจ
กูว่ามึงน่าจะพอ
แล้วถ้าเป็นมึงล่ะมาลองไหม
วิธีที่ใช้เหมือนฆาตกร
กูเลยฆาตกรรม
เอาเลือดความจริงใส่คำคม
เพราะในเมื่อโลกมันไม่ยุติธรรม
มีเหตุอันใดให้ดำรง
มึงใช้อำนาจวางมาตรใหญ่โต
เพื่อบีบบังคับให้จำนน
ให้ทำตามหน้าที่หรือว่าเป็นขี้ข้า
แล้วแต่พวกมึงตกลงกัน
กูเลยป่าวประกาศความเน่าเฟะออกจากไมค์
ถึงแม้พรุ่งนี้ถูกจับตาย
และทุกความจริงที่ทุกคนต้องรู้
เพื่อแยกมนุษย์ออกจากควาย
โกงกินตั้งแต่หัวยันหางมึงยังไม่รู้สึกทุเรศใจ
พวกมึงเป็นคนประเภทใด โอเคนี้แหละประเทศไทย
ต้องเสี่ยงชะตา มาเป็นทหาร
เพื่อตอบแทนคุณชาติสักครั้ง
แต่ชีวิตจริง เพียงขี้ข้านาย
จากนักรบเป็นคนรับใช้
บางวันกลายเป็นกระสอบทราย
บอบช้ำแทบตาย ทำไปเพื่อใคร