นั่งแนมเบิ่ง สาด ส่องสายตา เหลียวเลาะลงท่ง
กะเห็นแค่ตอ ข้าวเหี่ยวเปื้อนโคลน ปนฝูงนกผู้บินเสวนเกี้ยวลม
วนมาหยอก แต่หุ่นไร่กา ม่วนอยู่ฟากไฮนา
ตอนดวงอาทิตย์กำลังสิ อัสดง หัวใจอ้ายพันหลุดฟ่ง
ไปคึด อยากอาย แทนหุ่นไร่กา ที่ยืนอ้ากางแขน
*มันยังมีผู้มาหยอก ให้คลายฮ้อน บรรเทาทุกข์
ต่างกับกู ที่บ่เป็นสุขได้นอนดิ้นเกลือกขี้ตม
บ่อน้ำตา ยังไหลล้น เจ็บมาด่น กะยังบ่มีผู้ใด๋
**จนน้อยใจ ให้บักวาสนา ล่ะห่าตำคนเอ้ย
อย่าตอกย้ำเถาะฟ้าดิน หน้าเอิก เฮาบ่ใด่แกร่งแข็งคือจั่งหิน
แค่ฮอยก่อนอดีตเก่า กะเจ็บคักพอแฮงแล้ว
ส่งลงมา ซะเด้อฮักแท้ หลูโตนซาติผู้ข้าแหน่ มันคอยคู่ จนเมือยม้อย
ว่าลมหายใจกะเริ่มเหลือน้อย จักสิรอดได้ฮอดมื้อใด๋ มาเด้อ บักความฮักเอ้ย
สิบปีล่ำล่ะกูกะยังท่าอยู่ มาเถาะแม่นผู้ใด๋มีหัวใจประสงค์มัก
แต่อย่าแต้ แล้นแต๊ ตอแหลว่าแพงคัก ผลสุดท้ายกะอกหัก อย่าเข้ามาให้ไปห่างๆ
อ้าวห่านี้ ได้ยินคักล่ะบ่ผู้สาว มาเด้อยังท่าเจ้า
แม่นมึงไปลี่อยู่ใส่ บักแก้วตา ดวงใจของอ้าย
(ซ้ำ * , ** )