พอที มันสุดเกินทน
ไม่อยากกลับไป เพื่อโดนทำร้ายซ้ำๆ ที่เก่า
พอเลย ไม่เอา อย่ามาเรา
มันเหนื่อยกับการต้องเป็นแค่ของชั่วคราวให้เธอ
แต่ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ ที่บอกไม่มีวันให้อภัย
เมื่อสุดท้ายแค่เห็นน้ำตา ก็ลืมทุกคำที่ลา
*** ก็ไหนใคร บอกว่าเข็ดพอแล้วไง
ยังไม่ลืม ที่เจ็บ ก็ยังไม่จำไม่หลาบ
ตัดยังไงก็ยังไม่ขาด
ก็พูดเอง ปากมันเก่งไปงั้นเอง
เอาเข้าจริงก็รู้ว่าใจมันยังไม่กล้าจะทิ้ง
เรามันคนไม่จริงนี่หว่า คำว่าเลิกไม่มีราคา
คล้ายต้องทนนั่งดูละคร
วนแต่ตอนในฉากซ้ำๆ
ตัวละครที่เจ็บจนช้ำ ฉันนั่นเอง
แต่ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ ที่บอกไม่มีวันให้อภัย
เมื่อสุดท้ายแค่เห็นน้ำตา ก็ลืมทุกคำที่ลา
*** ก็ไหนใคร บอกว่าเข็ดพอแล้วไง
ยังไม่ลืม ที่เจ็บ ก็ยัง ไม่จำไม่หลาบ
ตัดยังไงก็ยังไม่ขาด
ก็พูดเอง ปากมันเก่งไปงั้นเอง
เอาเข้าจริงก็รู้ว่าใจมันยังไม่กล้าจะทิ้ง
เรามันคนไม่จริงนี่หว่า คำว่าเลิกไม่มีราคา
/// แววตาที่อ้อนวอน ไม่มีผลมากมาย
ถ้าเทียบกับใจที่มันเตรียมตัวมาแพ้
SOLO
*** ไหนใคร บอกว่าเข็ดพอแล้วไง
ยังไม่ลืม ที่เจ็บ ก็ยัง ไปให้โอกาส
ตัดใจ ยังไม่ขาดใช่ไหม
ก็พูดเอง ปากมันเก่งไปงั้นเอง
เอาเข้าจริงก็รู้ว่าใจมันยังไม่กล้าจะทิ้ง
เรามันคนไม่จริงนี่หว่า คำว่าเลิกไม่มีราคา
*** ไหนใคร บอกว่าเข็ดพอแล้วไง
ยังไม่ลืม ที่เจ็บ ก็ยัง ไม่จำไม่หลาบ
ตัดยังไง ก็ยังไม่ขาด
ก็พูดเอง ปากมันเก่งไปงั้นเอง
เอาเข้าจริงก็รู้ว่าใจมันยังไม่กล้าจะทิ้ง
เรามันคนไม่จริงนี่หว่า คำว่าเลิกไม่มีราคา