ถ้าในความเป็นจริงมันมีเวทมนต์
อยู่ในโลกที่ทำอะไรได้เหมือนเล่นกล
คงจะดีกว่านี้ คงจะง่ายกว่านี้
คงลืมเธอได้ไม่ยากเย็น
แบบในหนังที่มันมีผ้าคลุมวิเศษ
ที่สามารถคลุมทุกอย่าง ที่ฉันไม่ต้องการ
ไม่ต้องการจะเห็น
ให้อันตรธานลบเลือนไปจากใจ
อยากคลุมทุกความทรงจำให้มันหายไป
คลุมทุกความรู้สึกที่มันเสียใจ
อยากลืมทุกเรื่องวันนั้น
ลืมทุกเรื่องที่พังข้างใน
ที่ทรมานเท่าไร อยากลืมว่าเคยเสียใจก็เพราะเธอ
แม้เข้าใจทุกอย่าง รู้มันจบไปนานแล้ว
และเธอได้เริ่มใหม่ ฉันว่ามันก็ดีแล้ว
ติดที่ฉันไม่ได้เป็นคนที่เข้มแข็ง
ติดที่ฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้น
ยอมรับความจริง คงไม่ไหว
อยากคลุมทุกความทรงจำให้มันหายไป
คลุมทุกความรู้สึกที่มันเสียใจ
อยากลืมทุกเรื่องวันนั้น
ลืมทุกเรื่องที่พังข้างใน ที่ทรมานเท่าไร
อยากลืมว่าเคยเสียใจก็เพราะเธอ
แต่ความจริงคือฉันก็เป็นแค่คนธรรมดา ที่ไม่มีเวทมนต์
ไม่มีผ้าคลุม ทุกอย่างมันคงต้องรักษา ด้วยเวลา
อยากคลุมทุกความทรงจำให้มันหายไป
คลุมทุกความรู้สึกที่มันเสียใจ
อยากลืมทุกเรื่องวันนั้น
ลืมทุกเรื่องที่พังข้างใน ที่ทรมานเท่าไร
เพราะฉันไม่เคยจะลืมว่าเรารักกัน
สุดท้ายก็ยังคงจำว่าเธอมีความหมาย
จำได้ทุกเรื่องวันนั้น
จำว่ามันดีแค่ไหน
ไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไร
จะลืมว่าเคยเสียใจก็เพราะเธอ
