ทุกความทรงจำของฉันที่มีเธออยู่ในวันเวลา
เป็นสิ่งคอยเตือนให้ฉันก้าวเดินต่อไปแม้ยามลำพัง
เป็นบทละครที่เรื่องไม่เป็นดั่งใจหวัง
และให้ภาพเธอเป็นเพียงฝันตลอดมา
แต่ไม่เป็นไร แต่ไม่เป็นไร
แค่ได้พบกันก็เพียงพอแล้ว
คือความโชคดีของฉันที่ผ่านมา
เมื่อความเคยชินของฉันนั้นยังคงติดตรึงในแววตา
ไม่อาจเปลี่ยนสิ่งที่หายไปในจุดเดิมแม้เธอเลือนลาง
เราโอบกอดกันเมื่อครั้งใดเธอต้องการ
อ้อมแขนที่คอยปลอบโยนฉัน ยังคุ้นเคยเช่นวันนี้ที่เราได้จากลา
เพราะเธอคือความสุขของดวงดาวที่มองเห็น
และเธอเป็นความสุขของเรื่องราวที่ผ่านมา
ฉันคงไม่อาจขอให้เธอหันกลับมา
กอดฉันอีกครั้ง