ให้เธอยกมือขึ้นแล้วฉันจะเข้าสวมกอด
จ้องมองตาทั้งคืน มีแค่เพียงเราสอง
ฉันพยามจะดึง ให้ควันมันเข้าถึงปอด
จูบหน้าผากเบา เบา เบา ก่อนที่ตัวเรานั้นจะเข้านอน
(VERSE 1)
แล้วผมสิเข้าสวมกอด
ถ้าตัวเจ้านั้นบ่งามผมคือสิบ่หวงดอก
เชื่อใจฉันผู้ชายเจ้าชู้ทุกคนมันก็ล้วนหลอก
ตอนที่อ้ายร้องเพลงให้ฟังเจ้าว่ามันฟังม่วนบ่
บอกคิดถึงเป็นพันคำ
พ่นควันวนตอนพันลำ
ไม่มีใครมาคั่นกลาง
ตอนที่เราอยู่ข้างกัน
มีแค่เธออยู่ข้างกาย
ผมมาดีไม่มาร้าย
บอกและเตือนตัวเองเอาไว้ชาตินี้ถ้ายังไม่รวยตัวกูต้องห้ามตาย
คิดถึงเธอทุกวันในตอนที่ไม่ได้ไปหา
เดินทางไกลไปหาเธอโดยยืนบนรถไฟฟ้า
ฉันแทบอยากบินไปเพราะคิดว่ารถไฟช้า
ปล่อยให้เธอสงสัยเพลงนี้ฉันเขียนถึงใครนะ
เขียนถึงใครนะ สายตาของคุณผมอย่างแพ้
ลมเย็นพัดมาในตอนที่นั่งอยู่บางแสน
อยู่กันโคตรไกลปทุมธานี กับ บางแค
ไม่ใช่ว่าตัวผมนั้นไม่รักแต่ผมมันเป็นคนปากแข็ง
ที่ไม่พูดว่ารักก็ผมมันเป็นคนปากแข็ง
ผมมันปากแข็ง
(HOOK)
(VERSE 2 PEE CLOCK)
กอดกันหน่อยได้ไหม
ถ้าเกิดว่าตัวเธอยังไหว
ก็แค่อยากจะส่งเธอเข้านอน
แทบจะอยู่ไม่ไหว เธอก็เป็นเหมือนกันใช่ไหม
คงทำได้แค่เพียงนั่งเฝ้ารอ
ฉันภาวนาให้เธอนั้นกลับมา
แม้โชคชะตาจะพาเธอไปแล้ว
อาการตอนนี้มันเหมือนคนขาดยา
ตอนไม่มีเธอก็พอเข้าใจแล้ว
คุณเหมือนดวงดาวที่เปร่งประการอยู่ตรงปลายฟ้า
ผมคือคนธรรมดาที่พยายามจะเอื้อมมือไปไขว่ขว้า
คงไม่ใช่คนที่เธอใฝ่หา
ไม่ค่อยถนัดซ้ายเลยอยากให้ซบลงตรงไหล่ขวา
แม้ในความคิดอยากฉุดรั้งเธอเอาไว้เกือบทุกครั้งแต่
มันก็เหมือนว่าฝันไป
และไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าชีวิตนี้จะได้ผู้หญิงแบบเธอเป็นขวัญใจ อยู่ข้างกาย
(HOOK)
