ก่อนตะวันจะลาลับไกลฉันนั่งมองดูท้องฟ้า
ก็ประสาทของเส้นสายตาสัมผัสใต้เงาร่มไม้
เธอคงจำได้แค่เรื่องราวที่ผ่านจนเกือบจางหาย
เธอปล่อยให้ทางของเราเหมือนเรื่องราวที่แต่งขึ้นเพียงบรรยาย
ฉันชอบเรียงความหมายเวลาที่ออกเดินทาง
และเธอคงเถียงว่าฉันไม่ได้เอาการเอางาน
ชอบเปิดเพลงตอนขับรถ
กับของฝากที่เจียงฮาย
นั่งแต่งเพลงถึงตีสามอ้ายนอนดึกจนตาลาย
โย่ว ถ้าเปรียบเพลงที่ผมเขียน
เธอเห็นเป็นภาพวาด
ก็คงเหมือนโดนมีกรีดทิ้ง
ดิ่งลงด้านข้าง
และจากที่เลิกบุหรี่มานาน
ผมขอบุหรี่สักม้วน
เพราะจากที่เคยทักกันทุก
วัน
มันกลับเป็นสิ่งมิควร
*เธอปล่อยให้ฉันนั้นเดียวดายบนดวงดาว
ใต้เงาของแสงพระจันทร์ที่ส่องบนนั้น
คงเหมือนความรักของสองเราที่ได้จาง
ไม่มีแม้ทางสักทางให้เป็นดั่งเดิมX2
ก่อนตะวันจะลาลับไกลฉันนั่งมองดูท้องฟ้า
ก็ประสาทของเส้นสายตาสัมผัสใต้เงาร่มไม้
เธอคงจำได้แค่เรื่องราวที่ผ่านจนเกือบจางหาย
เธอปล่อยให้ทางของเราเหมือนเรื่องราวที่แต่งขึ้นเพียงบรรยาย
อ่อ!โย่ว
ถ้าเปรียบเรื่องเราเป็นความฝันคงฝันที่ยังไม่ตื่น
ถ้าเปรียบสองเราเป็นแสงไฟ
คงไฟที่ไกล้ฟื้น
เธอบอกว่าฉันเธอคาดเธอหวังให้เป็นสตาร์
แต่เธอลืมมองกลับหลังหันจะเห็นผมชอบนั่งนอนริมพิงชายคา
เพราะอ้ายอยู่ไทยแลนด์
ถ้าถามว่าบ้านอ้ายอยู่ตั้นใด
นี้เจียงฮายใกล้ชายแดน
แต่ส่วนเธอก็คงต้องมองอนาคต
อาจเป็นเหตุผลที่เดินจากไปคงลืมกลิ่นดินจน
เธอคงลืมบ้านเรา และท้องนา
และเธอคงลืม หน้าหนาวเมื่อมาถึง
เธอคงลืมความฝันของใครคนหนึ่ง
ลืมเสียงสำเนียงที่เคยได้ทักทาย
*เธอปล่อยให้ฉันนั้นเดียวดายบนดวงดาว
ใต้เงาของแสงพระจันทร์ที่ส่องบนนั้น
คงเหมือนความรักของสองเราที่ได้จาง
ไม่มีแม้ทางสักทางให้เป็นดั่งเดิมX2