อ้ายบ่มีคือเขาดอกหล่า อ้ายกะแค่ชาวนาจนๆ
บ่มียศมีโขนให้คนได้โฮ่ๆได้ฮ้องเอิ้นใส่
อ้ายบ่มีรถเก๋งดอกหลา บ่คือเขาที่พร้อมสิพาไป
ไปสุขส่ำบายในเมืองใหญ่ คงสิดีกว่านี้
เบิ่งซ่งที่ใส่กะขาดเข่า ตาบสิ่นแม่จนบ่เหลือฮอยเก่า
คงบ่คู่กับเจ้าดอกสาว อ้ายมันคนทุกข์
บ่มีสร้อยมีแหวน มีแต่ฝ้ายผูกแขน ให้ไปผูกใจเจ้า
มันกะคงบ่อยู่ อ้ายมันแค่ชาวนาบ่ได้เป็นครู คงบ่เฮ็ดให้เจ้าส่ำบาย
บ่มีดอกเรือนหอรอเจ้ามื้อแต่ง อย่าเอาอ้ายไปแข่งไปเทียบกับไผ๋ คันว่าเรื่องความฮักมันอยู่ที่ใจ
คือสู้เขาบ่ไหว หรืออ้ายมันคนทุกข์
Solo
เบิ่งซ่งที่ใส่กะขาดเข่า ตาบสิ่นแม่จนบ่เหลือฮอยเก่า
คงบ่คู่กับเจ้าดอกสาว อ้ายมันคนทุกข์
บ่มีสร้อยมีแหวน มีแต่ฝ้ายผูกแขน ให้ไปผูกใจเจ้า
มันกะคงบ่อยู่ อ้ายมันแค่ชาวนาบ่ได้เป็นครู คงบ่เฮ็ดให้เจ้าส่ำบาย
บ่มีดอกเรือนหอรอเจ้ามื้อแต่ง อย่าเอาอ้ายไปแข่งไปเทียบกับไผ๋ คันว่าเรื่องความฮักมันอยู่ที่ใจ แล้วจังได๋
บ่มีสร้อยมีแหวน มีแต่ฝ้ายผูกแขน ให้ไปผูกใจเจ้า
มันกะคงบ่อยู่ อ้ายมันแค่ชาวนาบ่ได้เป็นครู คงบ่เฮ็ดให้เจ้าส่ำบาย
บ่มีดอกเรือนหอรอเจ้ามื้อแต่ง อย่าเอาอ้ายไปแข่งไปเทียบกับไผ๋ คันว่าเรื่องความฮักมันอยู่ที่ใจ
คือสู้เขาบ่ไหว หรืออ้ายมันคนทุกข์
คันว่าเรื่องความฮักมันอยู่ที่ใจ ถึงสิฮักป่านได๋ แต่อ้ายกะยังทุกข์
