* ให้คืนเมือ มาบ้านเฮา มาเบิ่งผู้เฒ่า เผิ่นคองถ่าลูกหลาน
มีโอกาสกะวางแหน่เด้อการงาน คิดฮอดผู้คองทาง อยู่บ่อนบ้านนาเฮา
บ้านเฮากะส่ำบ้านเฮานี้ละหนา คุณค่าอยู่กินอยู่หญ้าเป็นมูลมัง
อีพ่ออีแม่ เผิ่นพาเฮ็ดพาสร้าง เป็นหนทาง ทำมาหากินบ่อดตาย
เผิ่นเว้าสู่ฟัง ว่าอยู่เมืองกรุง อยากมีอยากรุ่ง ให้เอาแฮงไปขาย
มีอยู่มีกิน แต่มันบ่ม่วนหัวใจ แข่งขันงานใหญ่ ดิ้นรนแทบตายในแต่ละวัน
( * )
** มากินกับข้าว ลวกผักกับป่นฝีมือแม่ ไปหว่านแห หาอยู่หากินกับอีพ่อ
ไปอยู่เมืองใหญ่ ภาพจำเก่าลืมแล้วไป่น้อ คั่นยังคึดพ้อ ให้ฟ้าวกลับมาเวลายังมี
ลูกหล่าเอ้ย แม่คองทางสู่ค่ำเซ้า ป่านนี้เจ้า เป็นจั่งใด๋น้อลูกเอ๋ย
สำบายดีบ่คำ เป็นคำถามที่คุ้นเคย อาจเป็นคำเชย เชย จากหัวใจผู้เป็นแม่
ลูกหล่าเอ้ย เมือบ้านเฮาได้มื้อใด๋คำ คำถามย้ำ ย้ำ ในใจอยากเว้าเมือบ้านแหน่
กลับมาเบิ่งหน้า เติมฮักเติมแฮงให้พ่อแม่ ถูกความเหงารังแก กลับบ้านแหน่เด้อก้อนคำ
กลับมาเบิ่งหน้า เติมฮักเติมแฮงให้พ่อแม่ ถูกความเหงารังแก เมือบ้านแหน่เด้อก้อนคำ