เมื่อสิ้นเสียงฝนซา ในเดือนกันยายน
เปรียบดั่งใจฉันที่สลาย ล่องลอยไปกับสายลม
แขนที่เคยสวมกอด หวานที่เคยชื่นชม
ผ่านเลยไปซ้ำร้ายกลายเป็นขม เปรียบดังคมมีดแทงใจ
* รู้..รู้ตัวเมื่อสาย สี่ห้องดวงใจให้เขาเป็นเจ้าของ
ฝน..ร่วงลงเป็นสาย กรีดดวงใจไม่เหลือน้ำตา
** เมื่อสิ้นเสียงฝนซา ในเดือนกันยายน
เหม่อมองไป ร้องไห้ดั่งสายฝน แต่เธอคงไม่คืนมา
กาลเวลาจะเปลี่ยนแปรสักแค่ไหน แต่ดวงใจของฉันเฝ้าคอย
ใจเธอแปรเปลี่ยนดั่งพายุฝน ทิ้งให้คนต้องนอนร้องไห้