เป็นดังเรือน้อย ล่องลอยกลางทะเล แล้วแต่คลื่นโอละเห่ซัดไป
ใครจะรับรู้ ที่มันเป็นอยู่ข้างใน ไม่เคยจะสนกันจึงหลงลม
ใจที่อับแสง มืดมนไร้จุดหมาย จึงโบยบินพาหัวใจอันสับสน
เคยมีบ้างไหม จะฟังกันสักคน ปลิวไปห่างไกลสายตา
* โลกเป็นสีเทาในมุมที่ฉันยืนอยู่ นานวันดูเป็นส่วนเกินมากกว่า
ไม่มีหางเสือคอยชี้นำพา มองไม่เห็นฝั่ง
พายุลมฝน เปื้อนปนด้วยน้ำตา อันเวลาเปรียบคือสายน้ำไหล
หนทางชีวิต ที่คิดว่าเข้าใจ ความจริงกลับกลายหาไม่เจอ
* โลกเป็นสีเทาในมุมที่ฉันยืนอยู่ นานวันดูเป็นส่วนเกินมากกว่า
ไม่มีหางเสือคอยชี้นำพา มองไม่เห็นฝั่ง
โลกเป็นสีเทาในมุมที่ฉันยืนอยู่ นานวันดูเป็นส่วนเกินมากกว่า
ไม่มีหางเสือคอยชี้นำพา มองไม่เห็นฝั่ง ฉันมองไม่เห็นฝั่ง
