ยามสายลมพัดผ่าน ยามพระจันทร์เคลื่อนไป
คืนที่ฟ้ากว้างไกล ดับแสง
เธอช่วยพักลงก่อน ให้คืนนี้มันเคลื่อนไป
หยุดฟังเสียงของหัวใจ อีกครั้ง
วันเวลาพร่ำบอก ว่าเธอเข้มแข็งเพียงใด
ไว้ค่อยลุกขึ้นใหม่ อีกครั้งนึง
ให้เธอหยุดพักอีกคืน คืนที่มีรอยน้ำตา
ให้เธอได้รู้สึกตัว ว่าหัวใจของเธอบอบช้ำ
ให้ความหวั่นไหวจากใจ ดวงใจที่มันอ่อนล้า
เมื่อดวงอาทิตย์กลับมา น้ำตาเธอจะหายไป
เธอรู้ตัวรึป่าว ว่าเธอนั้นคือคนเก่ง
จงเชื่อใจตัวเอง อีกครั้ง
ดังท้องฟ้าวันใหม่ เมื่อคราที่แสงทองส่อง
ดอกไม้จะคอยประคอง ปลอบเธอ
ให้เธอหยุดพักอีกคืน คืนที่มีรอยน้ำตา
ให้เธอได้รู้สึกตัว ว่าหัวใจของเธอบอบช้ำ
ให้ความหวั่นไหวจากใจ ดวงใจที่มันอ่อนล้า
แล้วเมื่อลมพัดมาน้ำตาเธอจะหายไป
ให้เธอหยุดพักอีกคืน คืนที่มีรอยน้ำตา
ให้เธอได้รู้สึกตัว ว่าหัวใจของเธอบอบช้ำ
ให้ความหวั่นไหวจากใจ ดวงใจที่มันอ่อนล้า
แล้วเธอจงรู้ไว้ว่าน้ำตาเธอจะหายไป