เมื่อตะวันอำลา เมื่อฟ้าพลันดับแสงไป
เริ่มจากความเลือนราง สุดท้ายทุกอย่างลับหาย
การเดินทางยังเหลือให้ต้องรอนแรมแต่ไม่รู้เลยจะดีจะร้าย
วินาทีที่ฟ้ามืดลง ชีวิตคงอันตราย
ในความมืดมิด ไม่เห็นสักอย่างรอบกาย
เสียงที่ได้ยินจากหัวใจ มันสั่งให้ฉันลืมตา
ต่อให้มองไม่เห็นอะไร
ได้เรียนรู้ความกลัว ที่แฝงในความมืดมน ( มืดมน )
ได้ซึมซับความจริง ยอมรับในเหตุและผล (จะร้ายดี )
แม้จะเคยมีแสงที่ส่องนำทาง ไม่ว่าช้าเร็วก็ต้องดับไป
ช่วงชีวิตที่ทรมาน จะรับมือมันยังไง
ต่อให้มืดมิด ไม่เห็นสักอย่างรอบกาย
เสียงที่ได้ยินจากหัวใจ ยังสั่งให้ฉันลืมตา
เพื่อมองความจริงที่ปวดร้าว ยอมรับในความเป็นไป
แม้มืดมนสักเท่าไร ก็ยังจะขอลืมตา ต่อให้มองไม่เห็นอะไร
Solo
ขอแค่ได้มองมันด้วยสองตา ( สองตา )
ในทุกความโหดร้ายที่ต้องรับมา ( รับมา )
เมื่อแสงของชีวิต ฉันได้หายไป ( ดับไป )
มืดมนสักเท่าไร จะเหน็บหนาวสักเพียงใด
ต่อให้มันมืดมิด ไม่เห็นสักอย่างรอบกาย
เสียงที่ได้ยินจากหัวใจ ยังสั่งให้ฉันลืมตา
เพื่อมองความจริงที่ปวดร้าว ยอมรับในความเป็นไป
แม้มืดมนสักเท่าไร ก็ยังจะขอลืมตา ต่อให้มองไม่เห็นอะไร
ขอแค่ได้มองมันด้วยสองตา ( น้ำตา )
ในทุกความโหดร้ายที่ต้องรับมา ( กอดไว้ )
เมื่อแสงของชีวิต ฉันได้หายไป ( ความจริง )
มืดมนสักเท่าไร จะเหน็บหนาวแค่ไหน คงไม่ตาย
