เมื่อความฮักของเฮาเหลือค่าแค่ศูนย์
ผู้ที่เขามาลุน มีค่ากว่าอ้าย
กะเข้าใจดีว่าสุดท้ายเจ้าต้องไป
แต่อยากให้เจ้าฮู้ไว้เด้อว่า
มื้อใด๋ที่เจ้านั้นเจอความผิดหวัง
น้ำตามันไหลหลั่ง อุกอั่งถั่งโถม
อ้ายนี้สิคอยเป็นดังเช่นสายลม
พัดความเศร้าที่ถมในใจ
มื้อใด๋ที่เจ้ามองบ่เห็นทาง
อ้ายนี้สิอยู่ข้างๆ เป็นดังแสงไฟ
ถึงเจ้าสิถิ่มอ้ายไปไกลแสนไกล
อ้ายยังห่วงใยคือเก่าเด้อหล่า
ตราบที่ยังมีฟ้าที่คอยโอบกอดดวงดาว
อ้ายกะยังฮักเจ้า เป็นห่วงเจ้าทุกเวลา
ถึงความห่วงใยจากอ้าย เจ้าบ่ได้ปรารถนา
แค่อยากให้เจ้าฮู้ไว้เด้อว่า แค่ได้ห่วงหา อ้ายก็สุขใจ
บ่ได้หวังให้เจ้านั้นกลับคืนมา
บ่ได้หวังให้เจ้ามาคิดฮอดอ้าย
อ้ายขอแค่ได้ห่วงเจ้าอยู่ไกลๆ
คงบ่กวนใจเจ้าหลายเนาะหล่า
ตราบที่ยังมีฟ้าที่คอยโอบกอดดวงดาว
อ้ายกะยังฮักเจ้า เป็นห่วงเจ้าทุกเวลา
ถึงความห่วงใยจากอ้าย เจ้าบ่ได้ปรารถนา
แค่อยากให้เจ้าฮู้ไว้เด้อว่า
ตราบที่ยังมีฟ้าที่คอยโอบกอดดวงดาว
อ้ายกะยังฮักเจ้า เป็นห่วงเจ้าทุกเวลา
ถึงความห่วงใยจากอ้าย เจ้าบ่ได้ปรารถนา
แค่อยากให้เจ้าฮู้ไว้เด้อว่า
แค่ได้ห่วงหา อ้ายก็สุขใจ
